Old 97’s zijn in Amerika redelijk populair, vooral vanwege het onophoudelijk toeren en de tomeloze optredens. Hier wil het niet zo lukken. Ook de solocarrière, drie solo-albums inmiddels, van zanger Rhett Miller komt niet echt van de grond, terwijl bassist Murray Hammond in 2008 verraste met een authentieke countrybluesplaat. En Old 97’s blijft in de tussentijd toeren en platen maken. The Grand Theatre Volume One (New West Records/Sonic Rendezvous) is het achtste album sinds de oprichting in 1993. Zoals gewoonlijk is Old 97’s rootsrock een mish mash van stijlen als countryrock, powerpop, rockabilly en ook garagerock. Een aantal nummers op The Grand Theatre klinkt zelfs als The Strokes. Aan de andere kant bezit het album volop Stones-achtige rock-swagger. De sound is direct en compact; de twaalf nummers werden zonder veel overdubs vastgelegd. Old 97’s rock-‘n-rollende, enthousiasmerende liedjes zijn daarom veelal voltreffers, waarbij Champaign, Illinois een bijzondere vermelding verdient. Het lekker rammelende liedje is namelijk een parafrase op Bob Dylans Desolation Row, dat zelfs de persoonlijke goedkeuring kreeg van His Royal Bobness. Als dat The Grand Theatre niet in de vaart der volkeren kan opstuwen, dan weet ik het niet meer.
29/10/2010 Permalink
Zou het niet te gek zij als ze weer eens naar Nederland zouden komen?
29/10/2010 Permalink
Helemaal eens. Ik zou op basis van de recensie ook een ster meer verwacht hebben (die verdienen ze nl. wel!)
01/11/2010 Permalink
Inderdaad. Rare recensie. Behoorlijk lovend stuk en dan maar drie sterren uitdelen.