Jody White is er in hoge mate verantwoordelijk voor dat zijn vader Tony Joe White niet kopje onder is gegaan in het moeras van de middelmaat. Op het in 2008 verschenen album Deep Cuts joeg zoonlief met beats en loops alle krokodillen naar de walkant, waar vader met zijn machtige donkerbruine stem en funky gitaarwerk het hele spul de baas was. Een prachtige revanche van de plichtmatige groove die White in het gezelschap van gerenommeerde gasten neerlegde op enkele eerdere albums. Ging het op Deep Cuts om remakes van oude nummers, op de nieuwe cd The Shine (Swamp Records/Munich) staan louter nieuwe composities. En het zijn als vanouds van die luie, soms bijna fluisterend gezongen, broeierige nummers met titels als Something To Soften The Blow en A Place To Watch The Sun Go Down. Jody White produceerde ook The Shine, deze keer zonder moderne geluidseffecten. Dit is simpelweg White die met een kleine bezetting de draad van zijn vroegste werk weer heeft opgepakt.
30/10/2010 Permalink
De man is nog steeds “on top of his game”. Tijdloze muziek. Zag hem net live, z’n gitaar spel is voodoo geinspireert. Stem heeft nog niets ingelevert. Mooie plaat.