Alsof het 1996 is en ik weer door het desolate landschap van West Texas fiets, dat is het overweldigende gevoel dat Marathon (eigen beheer), het nieuwste album van Darden Smith, bij me teweeg brengt. Dat begint direct al bij het geluid van een goederentrein waarmee de cd begint en dat is precies hetgeen ik me herinner van mijn fietstocht naar Marathon, waarover ik al eens schreef op Vluchtstrook Amerika. Op het album Marathon gaat het over ruimte. Prachtig tot uitdrukking gebracht op enkele korte instrumentals met piano, accordeon en steelgitaar. En die goederentrein natuurlijk. De Texaan Darden Smith werkt al 25 jaar aan een opmerkelijke loopbaan als singer-songwriter. In 1986 debuteerde hij met Native Soil, dat eenzelfde voornaamheid bezit als het werk van Lyle Lovett, die overigens als vocalist ook te horen is op dat album. Ook zijn samenwerking met Boo Hewerdine (The Bible) op Evidence (1989) leverde een uiterst fijnzinnig grensverleggend album op. Dat Smith veelzijdig is, bewees hij al eens door een stuk te componeren voor het Austin Symphony Orchestra. Marathon is een van de sterkste platen van Smith. Don’t It Go To Show is slechts een voorbeeld om dat te onderstrepen. Het nummer zet aan als een flamencostuk, maar daar gaat het niet naar toe. Het is een fluwelen trompet (Michael Ramos op dit nummer, elders Ephraim Owens) die het nummer naar een uitzonderlijk niveau tilt. Marathon staat vol met dit soort exquise instrumentbeheersing. Opmerkelijk hoe een collectie beheerste songs zo treffend de sfeer weet over te brengen van het ruige landschap van West Texas en Big Bend.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie