Amelia Curran – Rachael Sage – Delaney Gibson – Kimmie Rhodes – Fiery Blue – Roz Pappalardo & the Wayward Gentlemen – Blue Eyed Blondes – Jenee Halstead – Joanne Shaw Taylor

De Canadese singer-songwriter Amelia Curran weet te overtuigen op Hunter, Hunter (Six Shooter) met knap geschreven liedjes die met banjo, dobro en andere instrumenten vallen in de hoek van akoestische country, maar soms ook eigenwijs naar het krachtige oeuvre van Tracy Chapman neigen. Dat laatste is vooral het geval op het prachtige The Mistress. Opener Bye Bye Montreal heeft zelfs eenzelfde importantie en songstructuur als het werk van Leonard Cohen.

Rachael Sage is een pianiste uit New York die voor Delancey St (MPress Records) in twee weken de basis legde met drummer/componist Quinn, die ze pas enkele weken daarvoor voor het eerst ontmoet had tijdens een optreden in Los Angeles. Met die basis ging ze aan het werk met muzikanten uit New York. Delancey St is een album vol gracieuze pop met invloeden uit jazz en folk. Maar er is ook sprake van fluisterende NY rock-’n-roll.

De Californische Delaney Gibson gaat er met haar band redelijk stevig tegenaan op Hurricanes And Forget Me Nots (eigen beheer). I’m getting back to my roots / Hangingup my heels for some cowboy boots, zingt ze op Better Version Of Me, en daar houden we hier wel van. Met het snellere werk van dit album had ze eind jaren tachtig wel de hitlijsten kunnen veroveren, maar er zijn ook gevoeliger nummers. Zingen kan ze, ze studeerde opera en was achtergrondzangeres bij Barbra Streisand en Andrea Bocelli.

Kimmie Rhodes loopt op Miracles On Christmas Day (Sunbird Records) vooruit op de kerstdagen. De Texaanse heeft daarvoor topkrachten als Joel Guzman (accordeon, gitaar), Glen Fukunaga (bas), Tommy Spurlock (steelgitaar), John Mills (klarinet, saxofoon, fluit) en Floyd Domino (piano) tot haar beschikking, terwijl zoon Gabriel op gitaren, toetsen en ook een theremin sfeer toevoegt. Maar of we echt op kerstmuziek zitten te wachten, nee.

Gabriel Rhodes treffen we ook aan op Fiery Blue, een samenwerking tussen de uit Austin afkomstige multi-instrumentalist en zangeres Simone Stevens uit New York. Het titelloze debuut staat vol met nogal atmosferische klanken met een licht rootsy inslag. Typisch een plaatje waar veel aan gesleuteld is met wat effecten. Rhodes die als een soort Daniel Lanois in de studio de richting bepaalde.

Roz Pappalardo & the Wayward Gentlemen (Plus One Records) brengen Australische altcountry op het label dat we kennen van Halfway en Gin Club. Als zangeres weet Pappalardo niet echt te overtuigen op dit titelloze album. Haar stem is krachtig genoeg, maar juist daardoor wekt ze ook de indruk te lonken naar de hitlijsten. Voor altcountry pakt ze het net wat te poppy aan.

Blue Eyed Blondes is een naam die het ergste doet vrezen, namelijk schreeuwerige pop als 4 Non Blondes. Daar is echter totaal geen sprake van. Het betreft hier een Zweeds duo dat de down-to-earth-kant van altcountry brengt. En dat doen ze lang niet slecht op deze titelloze ep (West Side Fabrication). Ze zijn origineel genoeg om zelfs met een cover van Why Don’t You Love Me van Hank Williams nog goed voor de dag te komen.
The River Grace (Continental Song City/Munich) van Jenee Halstead dateert eigenlijk al van 2008, maar is nu in Nederland officieel uitgebracht met als bonus de ep Hollow Bones. In de band van de singer-songwriter uit Boston treffen we onder anderen mondharmonicaman Jim Fitting (Morphine) aan. Halstead speelde een tijd bluegrass in een band, maar sluit met haar solowerk toch vooral aan bij andere singer-songwriters aan de oostkust.
Lekker gitaargeweld staat er op Diamonds And Dirt (Ruf/Munich) van de Britse Joanne Shaw Taylor. Krachtige blues met lekkere hooks en daarbij helpt het ook enorm dat Taylor een strot heeft als Sass Jordan. En soms ook met soul alsof ze een jonge Mavis Staples is. Taylor, die alle nummers zelf schreef, is inmiddels naar Amerika verhuisd om daar de boel om te blazen met haar riffs. Gaat haar vast lukken.