Aanvankelijk lijken de jaren negentig Bob Dylan niet gunstig gezind, omdat hij door het ontbreken van nieuw, origineel materiaal overkomt als een verzadigde, uitgerangeerde eind-vijftiger met een hartkwaal. Hij vindt dat hij genoeg songs geschreven heeft: ‘Let someone else write them.’ Maar het loopt anders, want als Dylan in de winter van 1997 ingesneeuwd raakt op zijn ranch in Minnesota, vloeien de nieuwe songs uit zijn pen. Hij schakelt producer Daniel Lanois in en begint aan de opnamen van het nieuwe materiaal in The Teatro, een voormalige pornobioscoop in Oxnard, Californië en eigendom van Lanois-engineer Mark Howard. Dylan wil echter zijn nieuwe plaat verder van zijn Californische huis opnemen en dus belanden hij. Lanois en Howard in de Criteria Recording Studios in Miami, Florida, waar ook de uitgenodigde muzikanten binnendruppelen. Zowel Lanois als Dylan werken hun muzikantenlijstje af, zodat Dylans studioband een meer dan dubbele bezetting kent: op gitaar Duke Robillard, Robert Britt en Lanois; op toetsen Augie Meyers en Jim Dickenson; op drums Brian Blade en Jim Keltner; en verder bassist Tony Garnier, op pedal steel Bucky Baxter en op slidegitaar Cindy Cashdollar. Dylan is van mening dat als hij zijn teksten geschreven heeft, de songs in feite al klaar zijn. Vandaar dat hij zich in de studio al snel verveelt en dus heel nukkig is. Dat levert dan ook de nodige frictie op met producer Lanois, die desondanks een broeierige atmosferische sound neerzet, die bovendien ouderwets en gruizig klinkt. Dylan op zijn beurt lijkt, geheel in stijl met zijn verveelde attitude, getuige zijn deprimerende teksten oud en der dagen zat; pessimisme, malaise en algehele afkeuring zijn de rigeur. Zoals de afkeuring van de liefde in de dreinerige opener ‘Love Sick’: This kinda love / I’m so sick of it. Maar Dylan gaat verder; zijn personages twijfelen aan de zin van het leven in weemoedige, bittere ballads als ‘Standing In The Doorway’, ‘Tryin’ To Get To Heaven’ en de sentimentaliteit van ‘Make You Feel My Love’ – inmiddels een uitgewoonde klassieker – is tenenkrommend en schitterend tegelijk. Met een dodelijke desinteresse declameert Dylan bibberig zijn sombere teksten tegen een decor van veelal grofkorrelige, antieke countryblues en reflectieve, sferische countrysoul, dat muzikaal vooral bepaald wordt door Robillards bluesy tremologitaar en Meyers’ zuigende, zeurende Vox Continental-orgel. ‘Not Dark Yet’ is de gloedvolle eerste single van Time Out Of Mind, dat op 30 september 1997 als dubbel-lp (en enkele cd) verschijnt. Het instant succes markeert de triomfantelijke terugkeer van de dan 56-jarige icoon, die zichzelf, een genie waardig, voor de zoveelste keer opnieuw uitvindt. Dylans magistrale comeback op middelbare leeftijd wordt dan ook beloond met een Grammy Award voor het beste album in 1997. Terecht voor een plaat die tot de beste behoort van het laatste decennium van de vorige eeuw.

Love Sick / Dirt Road Blues / Standing In The Doorway / Million Miles / Tryin’ To Get To Heaven / ‘Til I Fell In Love With You / Not Dark Yet / Cold Irons Bound / Make You Feel My Love / Can’t Wait / Highlands