Bijzonder lovenswaardig is het dat Elliott Murphy maar doorgaat met het maken van aantrekkelijke rock-‘n-rollplaten. In Frankrijk heeft de New York-veteraan een nieuw, nuttig en productief muzikantenbestaan opgebouwd. De keerzijde is dat de 61-jarige Murphy niet meer in staat moet worden geacht een jaarlijstjesplaat te produceren. Elke plaat biedt voldoende mooie momenten – en zo moeten we, meen ik, Murphy’s hedendaagse werk ook beschouwen. Zo bezien is het zelfgetitelde Elliott Murphy (New Rose/Sonic Rendezvous) – terug op de hoes is de belettering die we ook kennen van Murphy-klassiekers Lost Generation (1975) en Night Lights (1976) – dus een fijne plaat die urgentie mist. Lekker rockliedjes, een praatzingende Murphy en zoals altijd sterk gitaarwerk van Olivier Durand. Niets meer, niets minder.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie