Collega’s lopen al sinds het titelloze (het debuut heet Me I’m Feelin’ Free, zie reacties onder deze recensie) in 1977 verschenen debuut van Marshall Chapman weg met de lange blonde countryzangeres. Op de achterkant van die elpee staan aanbevelingen van Cowboy Jack Clement, Jessi Colter, Linda Hargrove, Dave Hickey, Waylon Jennings, Mary Kay Place, Ian Tyson alsmede enkele muziekjournalisten. Dit Big Lonesome (TallGirl Records) doet het met aanbevelingen van Rodney Crowell, Kris Kristofferson, Todd Snider, Mary Gauthier en zo nog wat volk. Toch is Marshall Chapman nog altijd tamelijk onbekend. Vreemd? Hmmm, misschien is ze altijd wat te onaangepast gebleven. Kenners moeten nu genoeg geprikkeld zijn om haar imponerende oeuvre eens te ontdekken. De cd Mellowicious uit 2006 trouwens links laten liggen, dat album was een complete sof door de inbreng van producer Mike Lawler, die alle instrumenten voor zijn rekening had genomen. Slechts I Love Everybody (I Love Everything) was met een band (en andere producer) opgenomen en dat was het enige nummer dat de moeite waard was. Daarop speelde Tim Krekel gitaar en aan hem is dit Big Lonesome opgedragen. Krekel overleed in 2009 aan kanker. Op Big Lonesome staan drie nummers die Chapman samen met hem schreef, waaronder het genoemde I Love Everybody, dat hier als uitsmijter in een lange live-versie wordt opgediend. Op Tim Revisited haalt Chapman herinneringen op aan haar gitarist, die overigens nog te horen is op die liveversie van I Love Everybody en ook op het door hem mede geschreven titelnummer. Will Kimbrough is de gitarist op de andere nummers. De schitterende sexy stem van Marshall Chapman wordt hier gelukkig weer gebracht met een band vol rock, country en soul. Laten we eens eindigen met de woorden van Mary Gauthier, misschien weet zij Nederlandse altcountryliefhebbers te overtuigen: “Marshall has always grabbed life by the balls and lived it and she’s not slowing down now. Defiance is even more interesting when you’re defying gravity, and time has not slowed down Marshall Chapman one bit. She has always done it her way and she always will. These new songs are classic Marshall Chapman and will leave you smiling. Rock on!”
26/01/2011 Permalink
Dag John,
Titelloos debuut?
Op mijn elpee uit 1977 staat toch écht deze titel: ‘ME, I’M FEELIN’ FREE’
26/01/2011 Permalink
@ Benny
Je hebt helemaal gelijk. Stom en slordig, had de elpee notabene op mijn bureau liggen toen ik de recensie schreef. Die titel, Me I’m Feelin’ Free, geeft bovendien ook nog eens heel goed aan dat ze onafhankelijkheid nastreeft, hetgeen ook wel blijkt uit de woorden van Mary Gauthier. Overigens schrijft Chapman ook heel aardige boeken. Omdat die hoes van haar debuut zo mooi is, plaats ik die alsnog als extra afbeelding onder de oorspronkelijke recensie.
06/02/2011 Permalink
Heb destijds in 1978 de LP Jaded Vrigin gekocht en dat is sindsdien een van mijn alltime favourits geweest. Prachtige uitvoering van Walk the Line van Cash en door haar uitvoering van You asked me too heb ik Billy Joe Shave ontdekt.
Op de een of ander manier heb ik haar daarna uit het oog verloren (komt denk ik ook doordat ik pas daarna echt de Americana ben gaan ontdekken) maar het is goed om te weten dat ze nog steeds (blijkbaar prachtige) muziek maakt. Ik ga maar weer eens op zoek. En dan gaarne (met een knipoog naar een ander topic) optreden op Take Root: is voor mij dichterbij en sfeervoller dan Blue Highway.