Ik sta nogal ambivalent tegenover The Decemberists. In den beginne, we spreken van 2002, kon de mix van Portland-attitude en antieke Britse folk me op Castaways And Cutouts wel bekoren, maar gaandeweg verloor ik mijn interesse, want wat mij betreft waren de ambities van Colin Meloy en zijn trawanten net iets te hoog gegrepen. Dat brengt ons bij The King Is Dead (Capitol Records/De Konkurrent), het vijfde Decemberists-album. De band heeft een eigen niche gevonden, wat toch ook wel wat zegt over hun uniciteit. Die credits krijgen ze. Op The King Is Dead nu, verbreden de decemberisten hun scope en arriveren aldus in het rijk van R.E.M. ten tijde van Out Of Time en Automatic For The People. Dat is niet verwonderlijk, want Peter Buck verleent zijn medewerking, evenals Gillian Welch en Dave Rawlings. Tucker Martine’s altijd warme productie draagt bij aan de kwaliteit van dit meer op de mainstream gerichte album, dat niettemin voldoende indie-folk in zich blijft dragen. Fraaie ballads ook.
29/01/2011 Permalink
He Wiebren,
Ik vind het wel te gek dat we met sleepwater meer sterren scoren dan the decemberists (en nog wat mensen die je recenseert).
Heerlijk,
Ad.
05/03/2011 Permalink
Ongelooflijk, dit meesterwerk krijgt maar 3 sterren, nu ben ik niet van de sterren uitdelen maar 3 is wel erg karig als je als site pretendeert met sterren aan te geven wat een goede cd is of een mindere.
Deze cd verdient op zijn minst 5 sterren, elke ster minder maakt de recensie ongeloofwaardiger.
Ik denk dat de recensent zich heeft laten leiden door de voorgangers en daar, in zijn kritische blik, zich te veel door heeft laten afleiden.
07/03/2011 Permalink
Heb de cd inmiddels aangeschaft, en vind het een heerlijke cd. Vooral in de auto.
Denk REM en vooral Jayhawks, ik vind het wel wat hoor!
07/03/2011 Permalink
Ben het geheel eens met Paul. Deze cd weken geleden samen met de geweldig nieuwe Dolorean gekocht en beide cd’s vindt ik van een uitzonderlijk hoog niveau. De laatste van Iron and Wine plaats ik ook in dit rijtje.