Op 6 februari 2011 overleed plotseling de Ierse bluesgitarist Gary Moore. In de talloze grafschriften wordt Moore’s vroege periode – vóór Thin Lizzy – vooral opgehangen aan zijn band Skid Row. Wat overal vergeten wordt, zijn Moore’s eerste op de plaat vastgelegde opnamen. Die zijn namelijk opgenomen op Honest Injun, de schitterende plaat van Granny’s Intentions. Opgericht als showband – gespecialiseerd in soul- en bluescovers – in Limerick, Ierland, verhuist Granny’s Intentions in 1966 naar de levendige beat-scene van Dublin. Vanwege de enerverende optredens wordt de band opgemerkt door de lokale media, maar na een toer door Engeland en Duitsland gaan de vijf jonge muzikanten zich in London vestigen. Het is een armzalig bestaan voor de vijf Ieren, die resideren in een te krappe hotelkamer en moeten concurreren met tientallen opkomende bands. Toch scoren de Ieren een contract bij het fameuze Deram-label, voor wie ze een tweetal psychedelisch klinkende singles opnemen. Een poging met de volgende single de hitparade te bestijgen faalt, waardoor de twijfel over de muzikale koers toeslaat en de band in een waas van LSD en alcohol begint af te brokkelen. Terug in Dublin zijn alleen Johnny Duhan (zang), John Ryan (orgel, piano) en Johnny Hockedy nog van Granny’s Intentions over. Toch overleeft de band, want aangespoord door de folk van Bob Dylan en de countryrock van The Band en The Byrds, keert Granny’s Intentions met een nieuwe ritmesectie en een klein dozijn nieuwe composities begin ’68 terug naar Londen om een album op te nemen. Maar stevige meningsverschillen en door drugs aangejaagde temperamenten verhinderen dat de band meer dan drie tracks opneemt in de Decca Studios. Maanden later komt de band terug naar Londen om toch het album af te ronden, nu met in de gelederen de 17-jarige gitarist Gary Moore. Deze speelt vlekkeloze, vloeiende gitaarsolo’s op acht van de elf nummers van Honest Injun, dat in 1970 verschijnt als de band zo’n beetje is opgeheven. De Amerikaanse verwijzing in de titel verraadt de invloed van countryrock en landelijke, laidback rock. De energieke opener ‘Maybe’ klinkt als een Westcoast-rocker à la Moby Grape’s ‘Omaha’, maar daarna volgt een serie fantastische, relaxte rootssongs, die gedragen worden door Gary Moore’s warme gitaar-sustain: ‘We Both Need To Know’, ‘Fifty Years On’, ‘Susan Of The Country’ en ‘Rise Then Fall’. De sterke composities, de gave zang van Duhan en de rollende Hammond van Ryan geven Honest Injun een kleurrijk en solide fundament, waar overheen Moore een ragfijn netwerk legt van vloeiende gitaarsolo’s, zoals in de finale van het voortreffelijke ‘With Salty Eyes, Dirty Lies’. Honest Injun is een treffend voorbeeld van hoe de Britse psychedelica begin jaren zeventig door Amerikaanse invloeden transformeert tot een nieuwe vorm van pastorale rock. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een vergelijkbare band als Brinsley Schwarz, is Granny’s Intentions helaas niet meer dan een voetnoot in de Britse pophistorie.

Maybe / We Both Need To Know / Good Eye / Fifty Years On / Susan Of The Country / Rise Then Fall / With Salty Eyes, Dirty Lies / Fourtskin Blues / Nutmeg, Bitter-Sweet / I’m Going / Heavy Loaded Minds