De altcountry van de eerste albums is op de achtergrond geraakt bij Jesse Sykes and the Sweet Hereafter. Op Marble Son (Fargo/Munich) wordt de lijn doorgetrokken die was ingezet met Like Love Lust & The Open Halls Of The Soul. Net als op dat vorige album gaat het hier om meeslepende psychedelische rock waarbij gitarist Phil Wandscher zeker zo’n grote rol speelt als de lispelende Jesse Sykes. Zijn repeterende gitaarmotieven vormen de basis van deze hallucinerende trip. Dit is muziek om in een donkere club wild met de armen te zwaaien terwijl vloeistofdia’s de wanden en de dansende menigte in een kleurenbad dompelen. Toch gaan Jesse Sykes and the Sweet Hereafter niet alleen terug naar de jaren zestig van bands als Jefferson Airplane; ze vinden ook aansluiting bij de hedendaagse psychrock van Black Mountain en de donkere doommetal van Sunn O))). Laat naar het hiernamaals nog maar even wachten, Jesse Sykes and the Sweet Hereafter maakt het aardse bestaan veel te aangenaam voor het grote afscheid.
Dit schreven we over het in 2007 verschenen vorige album: Jesse Sykes is op haar derde cd een in psychedelica gevluchte folkzangeres die hopeloos verdwaald is in de Appalachen, terwijl haar band op zoek is naar een cowgirl in the sand. Jesse Sykes lispelt voor de microfoon en laat de elektrische gitaar van Phil Wandscher sidderen. Met haar lichtelijk hese stem laat ze elke s als een ehsjjj klinken. Is ze onder invloed of is het een verleidingstruc? Like Love Lust & The Open Halls Of The Soul (Barsuk/Munich) is meeslepend en intens. Sykes lijkt hopeloos verloren, ze zal voor eeuwig ronddwalen door de bossen, paddestoelen etend, verzonken in haar diepe gedachtenstroom vol onontwarbare hersenspinsels betreffende het leven, de liefde en de lust. Ze slist als een aangeschoten studente die door de stad zwalkt, ze weet nauwelijks nog waar ze is en haar woorden zoeken naar houvast. Is ze al in het zoete hiernamaals? Droomt ze? I wouldn’t be surprised if we never sing this song again, klinkt het in afsluiter The Open Halls Of The Soul. Is ze werkelijk heengegaan? Nee, want The Sweet Hereafter heeft haar opgevangen en de band is niet van plan haar weer te laten gaan. Met name gitarist Phil Wandscher gooit alles in de strijd om Sykes te redden. Met de overredingskracht van Crazy Horse roept hij haar toe. Afgemeten gitaarerupties, dat klinkt als een tegenstelling, maar Wandscher doet het. Zijn solo’s voeren in korte stappen naar ingehouden hoogtepunten. Wat een fenomenaal gitarist is die Wandscher toch. En voor wie het vergeten was, ook ex-Whiskeytown. Zijn meeslepende gitaarwerk is in feite de tweede stem op Like Love Lust. De plaat begint met een lieflijke mondharmonica in Eisenhower Moon, maar al bij de eerste woorden van Sykes slaat de vertwijfeling toe. Is this the place where we should be? Op het fraaie Spectral Beings lijkt iedereen een moment tot bezinning te zijn gekomen. I Like The Sound grijpt terug naar de Mama’s & Papa’s. Like Love Lust & The Open Halls Of The Soul is een verslavende zoektocht die langs vele hoogtepunten voert.
27/04/2011 Permalink
Kan me meer vinden in de recensie van jullie collega’s van altcountryforum.
27/04/2011 Permalink
leuk voor jou maar wie heeft daar boodschap aan …
27/04/2011 Permalink
Heb haar op het afgelopen Roadburn gezien, waar ze ook een paar nieuwe nummers speelde. Wondermooi.
29/05/2011 Permalink
Allereerst laten weten dat ik het als een zware bevalling heb mogen ervaren de vorige albums van Jesse.
Nu, dit album is nog een graadje erger.
Ik adviseer een ieder neem vooraf een hallucinerend middel. Misschien (?) is deze plaat dan te harden of sterker nog… genietbaar
Nee, hoe dan ook , niets nieuws onder de zon, deze Jesse gaat verder waar ze eind ’60 jaren al aan begonnen, psychedelische rock, de orginaliteit en beleving scoorde toen hoger dan met dit plaatje.
De recensie is zolang uitgevallen, omdat John anders ons niet duidelijk kon maken waarom wij hier naar moeten luisteren.