Over Calafia (eigen beheer), de titelloze tweede cd van het uit San Francisco afkomstige Calafia zijn we al net zo enthousiast als over het debuut Sacred Profanities. Een steelgitaar veegt de door de rest van de band opgeworpen Texas Dust bijeen en dat is een prachtige binnenkomer van dit album. Zo hoort altcountry met respect voor ouderwetse countryrock te klinken. Open Arms doet het daarna met een snellere beat die je van saloons naar honky tonks doet stuiteren. In Funeral Home Blues is nauwelijks tijd voor bezinning: But baby I ain’t worried, we don’t go down with the sun. De gitaren zijn in heerlijke Go To Blazes-stijl nog bezig met het graven van een graf of de toetsen zenden de betreurde al naar het hiernamaals. I’m At Ease heet het volgende nummer, maar wel met een kanttekening, want there will always be the shadow of a doubt. Een mooi liedje heeft nou eenmaal wat vertwijfeling nodig. Coming Up The Sidewalk doet het met gierende gitaren die de angst dienen te verdrijven. Daarna volgen nog zeven liedjes waarin de duivel over de schouder meekijkt. Gezamenlijk geschreven door Jeremy Wilson (zang, gitaar) en Kirby Lee Hammel (zang, toetsen) en in een geval door Scott Appleton (zang, pedal steel, gitaren). Veel mooie samenzang op dit album. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie