Sfeer door middel van straatgeluiden. Een in lichte paniek verkerend kinderkoor dat 911 schreeuwt. Daarmee begint Celebration, Florida (Loose/Munich), het nieuwe album van The Felice Brothers. Na dat eerste nummer Fire At The Pageant trekt de band die lijn door in Container Ship, dat aanvangt als een ouderwets hoorspel. Honda Civic is vervolgens iets meer gericht op de melodie waarin elementen uit hoekige new wave en disco de boventoon voeren. Het is een bijzonder geluidsbeeld waarin blazers en een accordeon belangrijke rollen vervullen. Het weemoedig klinkende Oliver Stone wordt getoonzet door piano en blazers, die soms nauwelijks als zodanig te herkennen zijn. Wederom kiest de band voor een vervreemdende sfeer, waarbij ook nogal wat geluiden uit een doosje komen. Het nummer Ponzi begint met de ruis van een zoektocht langs wat radiostations en veel duidelijker wordt het er niet op als de band het overneemt. Ultravox-achtige drums met een viool brengen ons Back In The Dancehalls, met alweer die onduidelijke zang die vooral ook doet denken aan de sfeer van freakshows en vaudeville uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Dallas lijkt een psychedelische zoektocht in de stijl van Oar, het meesterwerk van Alexander Spence, maar door het ontbreken van huiveringwekkende emotie is ook dit probeersel niet veel meer dan een portie geluid. In Cus’s Catskill Gym waar we na een kort rinkelend belletje aankomen, tracht een elektrische gitaar eindelijk eens wat rockoefeningen te doen, maar het dwarse ritme van het nummer blijkt niet te volgen. Refrain doet het zonder refrein, waarna Best I Ever Had weliswaar een organisch klankbeeld brengt, maar qua structuur is het nogal onduidelijk. De hele plaat is er voor gekozen om de zang diep in de mix te laten verdwijnen. Slotnummer River Jordan kan je even meevoeren op het deinende resultaat van alle instrumentatie, maar als je eenmaal weer aan de wal staat, vraag je je af wat voor reis je nu eigenlijk gemaakt hebt. Die teleurstelling blijft overheersen na meerdere pogingen om wat te maken van Celebration, Florida.

Over het titelloze tweede album waren we wel zeer enthousiast. We schreven: Met een paar woorden leggen The Felice Brothers uit upstate New York in een artikel in No Depression uit wat hun songs zo bijzonder maakt. Nadat iemand al een tijdje aan een nummer heeft gewerkt en het zo ongeveer klaar is, brengt diegene het bij de andere bandleden die er dan samen mee aan de slag gaan. “Everyone helps to dress it up, to put a hat on it and a handkerchief in its pocket…” Losjes samengevoegd en gespeeld. Het is precies dat wat hun titelloze tweede cd The Felice Brothers (Loose/Munich) zo sterk maakt. Niet eerder werd op een plaat zo nadrukkelijk de sfeer opgeroepen van The Basement Tapes van Bob Dylan and the Band. Iets vertellen over het tweede nummer Greatest Show On Earth zou eigenlijk afdoende moeten zijn om dit te verklaren. Allereerst die titel, daarbij zie je onmiddellijk de bijzondere gasten die op de klaphoes van The Basement Tapes Dylan en The Band gezelschap houden. Dan de muziek. Het nummer begint met pianospel, waarna de ritmesectie invalt en een gitaar klinkt. Het gaat over Doris Day, Buffalo Bill en een Smith & Wesson .38. De blazers brengen het geheel naar de kermis. De zang heeft echt iets weg van Dylan en de volstrekt organische opname stuurt het geheel nog meer richting de al eerder genoemde dubbelelpee. Nou goed, ook nog iets over het volgende nummer dan. Het heet Frankie’s Gun! en is opgebouwd rond accordeonspel en net als bij alle andere nummers zie je het als het ware tot stand komen. Vijftien nummers in totaal, goed zijn voor ruim 65 minuten prachtmuziek.