Eind 1984 verscheen de dubbel-lp Beyond The Southern Cross, een actueel overzicht van jonge Australische bands in de periode 1979 tot 1984. De bedoeling was, aldus de samenstellers, om een compilatie samen te stellen voor de internationale markt en aldus het Australische popproduct onder de aandacht te brengen van Amerikanen en Europeanen. Eén van de participerende bands echter, The Triffids, maakten nog voordat de ambitieuze dubbelaar verscheen hun Europese lp-debuut met het intrigerende Treeless Plain. Boomloze vlakte, doelend op het woestijnlandschap rond Perth, één van de meest afgelegen steden ter wereld en waarover de Australische schrijver Robert Drewe schreef dat reizen naar Perth gelijkstaat aan reizen naar The Great Unknown. In dit isolement ontwikkelen The Triffids zich tot een hecht collectief onder leiding van zanger en componist David McComb. Vanuit de do-it-yourself houding van de punk evoluëert het kwintet tot een soort country-folkband met veel gevoel voor drama en pathos. Na een tussenstop in Melbourne vestigen The Triffids zich in London, in de hoop in het middelpunt van de muziekindustrie terecht te zijn gekomen. Samen met The Birthday Party, The Go-Betweens en The Moodists vormen The Triffids een gemeenschap van ex-patriots uit Australië. The Triffids’ Australische platenlabel Hot Records heeft een vestiging in London zodat de band inderdaad voet aan de grond krijgt in Europa. Na Treeless Plain verschijnt hetzelfde jaar nog Raining Pleasure en worden BBC-opnamen onder de titel Field Of Glass uitgebracht. Mede door het uitstekende Raining Pleasure – met zijn broeierige mix van country-, folk- en soulinvloeden – winnen The Triffids in Europa aan populariteit, waardoor het zelfvertrouwen toeneemt.

Dit groeiende zelfvertrouwen – waardoor McComb en de zijnen op geen enkele wijze bereid zijn tot concessies – dwingt de band tot een grote sprong voorwaarts. Deze gewaagde sprong bestaat uit het aantrekken van pedal steel-speler “Evil” Graham Lee, het inhuren van producer Gil Norton en het adapteren van complexe orkestrale arrangementen. Het betekent een afscheid van de rudimentaire songstructuren en van de folky eenvoud die Treeless Plain en Raining Pleasure typeerden. Het resultaat hiervan, Born Sandy Devotional, is een werkstuk van pathos, overdadigheid en uitgesproken dreiging. De thematiek van het West-Australische landschap, met zijn desolate woestijn en de nabijheid van de oceaan, wordt er met een moker ingehamerd. David McCombs verhalende teksten ademen hitte, dood en verval. Zoals in de majestueuze opener The Seabirds, waarin een jongen de strijd aangaat met kille en meedogenloze zeemeeuwen: He called out to the seabirds “Take me now, I’m not longer afraid to die”. Het gewicht van de zon drukt zwaar op de lamentabele personages die McCombs epische teksten bevolken, van de zelfmoordenaar in Tarrilup Bridge en de kippenmoordenaar in Chickenkiller tot de verdwaalde ziel in Lonely Stretch. Van de bedrogen vrouw in Wide Open Road tot de dolende die niets anders is dan verloren bezit in Stolen Property. David McComb overtreft zichzelf in het neerzetten van personages van vlees en bloed die overgeleverd zijn aan de willekeur van de woeste natuur en noodgedwongen de rol aannemen van aangeschoten wild, want down there harm was done / because the flesh was weak (Life Of Crime). McComb ramt de boodschap er steenhard in met zijn donkere stem, hetgeen volledig in overeenstemming is met de dwingende tekstuele boodschap en het galmende en barokke klanklandschap. Het tweetal door toetseniste Jill Birt gezongen nummers zijn een welkom tegenwicht tegen de onontkoombaarheid van David McCombs maniakale voordracht. De logge uitvoeringen van de tien composities drijven volledig op de zwaar aangezette orkestrale partijen, de aanzwellende toetsenpartijen en de dominante pedal steel, die luidkeels huilt en amechtig jankt. Het is het ideale fundament voor de boodschap die expat David McComb wil overbrengen. De fysieke afstand blijkt een voorwaarde te zijn om met compassie te kunnen vertellen over het thuisland; distantie maakt bewust. Het uiteindelijke saldo is zowel een desolaat meesterwerk dat als geen ander kunstwerk het West-Australische landschap typeert, als een muzikaal rijk en weelderig hoogtepunt in de Australische muziekcultuur. Born Sandy Devotional is enigmatisch en uniek, en is de hoogste piek in het oeuvre van The Triffids.

Als verplichting aan Hot Records maken The Triffids dan nog het intieme In The Pines, opgenomen in een schaapsscheerdershut. Vervolgens tekent de band bij Island Records en bouwt voort op het succes van Born Sandy Devotional. Het wordt een knieval voor de commercie, ondanks het feit dat opvolger Calenture interessant en artistiek verantwoord is. De stilistische hutspot van 1989’s The Black Swan is de zwanenzang van The Triffids, als Island de band laat vallen en deze uiteengaat. Dan begint David McCombs worsteling met een solocarrière, die zich ondanks het sterke Love Of Will uit 1994 in de marge van de popmuziek afspeelt. Deze worsteling zet zich voort in McCombs gezondheid; in 1996 ondergaat hij een hartransplantatie. Hij overleeft, maar niet voor lang. Op 30 januari 1999 raakt David McComb betrokken bij een ernstig auto-ongeluk. Als gevolg van zijn zwakke hart overlijdt hij drie dagen later op 37-jarige leeftijd. David McCombs zwervende ziel kan nu gaan waar hij wil: It’s a wide open road / And now you can go any place that you ever wanted to go.

The Seabirds / Estuary Bed / Chickenkiller / Tarrilup Bridge / Lonely Stretch / Wide Open Road / Life Of Crime / Personal Things / Stolen Property / Tender Is The Night (The Long Fidelity)