Bijna zou je denken dat het Richard Thompson is. Net zo’n stem. Net zulk gitaarspel ook. En de melodieuze nummers verraden puur vakwerk. Maar de ervaren Britse folkrocker is het dus niet. Factory Second (Agillator) is het werk van de Amerikaan Neil Getz en het gaat hier om een debuut. Direct al vanaf opener Bad Case Of Passion gaat de vergelijking op. Getz haalt net zulke frisse akkoorden uit zijn gitaar. Daarmee buigt hij het liedje soms een beetje om, een kenmerk van goede popmuziek. Die kwaliteit zit ook in een nummer als het met een koebel aanvangende Oh, Delilah dat met omhoog raggende gitaren vol hooks zit. Het met een plonkende mandoline opgetuigde Penny Candy heeft fijne felle stootjes van elektrische gitaar en wat twang bovendien. Catchy als The Hooters. Op Factory Second staan louter overtuigende liedjes. Jenny Lee, ook al zo’n voorbeeld van vakmanschap. Een melodie die uit de koker van Elvis Costello of John Doe had kunnen komen. Deze americana met gitaarwerk dat schatplichtig is aan de betere melodieuze new wave is niet te missen. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie