Beter dan The Blasters kon je rock-’n-roll niet krijgen in de jaren tachtig. American Music noemden ze het simpelweg, de Californische broers Phil en Dave Alvin. Ergens halverwege de jaren tachtig hielden ze op met hun samenwerking, tot groot verdriet van de fans zo hebben ze ondervonden. Daarover gaat het nummer What’s Up With Your Brother?, waarop ze eindelijk weer eens samen te horen zijn. Het staat op Eleven Eleven (Yep Roc/Munich), het elfde album van Dave Alvin met meer…

John Engelmann leerde niet alleen hoe hij een song moet schrijven tijdens de cursussen die hij volgde aan de Old Town School Of Folk Music, hij ontmoette er ook mensen als Ralph Covert (Bad Examples) en Steve Dawson (Dolly Varden) die hem verder hielpen als singer-songwriter. Covert produceerde in 2003 het debuut A Beautiful Mess. Op dit Someone Like Me (eigen beheer) is Dawson de producer. Als songschrijver valt Engelmann (zang, gitaren) niet zo veel meer te leren, zo blijkt op zijn tweede album. De artiest uit meer…

Jaren geleden zag ik in de Rodeo Bar in New York Two Dollar Pistols optreden. De zanger John Howie Jr. droeg zijn onafscheidelijke cowboyhoed en vertelde dat het soms best lastig is om dat vol te houden. In een stad als New York werden er op straat nogal eens opmerkingen over gemaakt. Gelukkig draagt Howie zijn hoed nog steeds. En ook verder is er na het uiteenvallen van Two Dollar Pistols niet veel veranderd. Leavin’ Yesterday (Hands Up! Records) van John Howie Jr. and the Rosewood Bluff staat vol met het soort honky tonk waarmee meer…

Satisfied is not the way I’ve been zong Joe Ely in 1977 op zijn titelloze debuut. Het nummer Tennessee Is Not The State I’m In kon gerust worden opgevat als een oorlogsverklaring aan Nashville, waar studiomusici country aan de lopende band produceerden. Ely liet dat niet gebeuren, hij wilde louter opnemen met zijn eigen band. Met dampende optredens en schitterende albums heeft de Texaan sindsdien naam gemaakt als de grondlegger van de alternatieve country. Satisfied At Last (Rack’ Em/Munich) heet zijn nieuwste en meer…

Op zijn vorige albums was sprake van Californische honky tonk. Op Poor Man’s Poem (eigen beheer) tapt David Serby uit een ander vaatje. De tranen-in -bierglas-muziek heeft plaats gemaakt voor gewichtiger zaken. Serby zingt als een moderne Woody Guthrie over het leed van de gewone man. Over een indiaan die nogal tragisch zijn eigen leven als een toneelspel opvoert in Wild West Show. Het gaat over Evil Men en soms gaat het over mannen die het recht in eigen handen nemen: I Just Stole Back What Was Mine. Het meer…

Nick 13 draait rondjes op hobbelpaarden. Daar val je maar niet zomaar vanaf. De verzorgde honky tonk op het titelloze Nick 13 (Sugar Hill) kwam tot stand met producers Greg Leisz en James Intveld, terwijl Jim Scott de uiteindelijke mix tot stand bracht. Het toptrio laat deze Nick 13, tevens actief in de psychobillyband Tiger Army, nergens struikelen. De liedjes van de soms lichtelijk als Chris Isaak zingende Nick 13 hebben niet veel meer nodig dan een heldere productie. Dit is klassieke Californische country golvend meer…

Hoewel nog jong, Robert Ellis klinkt beslist ouderwets op zijn debuutplaat. Hij herinnert namelijk sterk aan de troubadours van de jaren zeventig in het algemeen en de Westcoast-popmuziek in het bijzonder. De muziek op Photographs (New West/Sonic Rendezvous) is gelijk de sfeervolle, sepia getinte hoes doortrokken van een hang naar een tijd die er niet meer is. De overzichtelijke, maar fijngevoelige liedjes doen aldus denken aan James Taylor, Don McLean en Jim Croce. Maar de sfeer, een en al radiante warmte, is ook meer…

Nee, Cody Canada komt niet uit Canada. Canada komt uit het ogenschijnlijk muzikaal niet zo dicht bezaaide Oklahoma. Je denkt dan het eerst aan J.J. Cale en Leon Russell. Maar er is meer; zo is er een Red Dirt Scene waarvan ook deze Cody Canada deel uit maakt – al verhuisde hij overigens wel naar buurstaat Texas. Hoe het ook zij, Canada en zijn band The Departed produceren op hun debuut This Is Indian Land (Blue Rose/Sonic Rendezvous) aantrekkelijke rootsrock die qua sound in de swingende nummers herinnert aan meer…

Muziek stond niet op de eerste plaats voor Huke Green. Hij schreef gedichten en eigenlijk alleen omdat hij dat artistiek gezien te weinig uitdagend vond, besloot hij die teksten op muziek te zetten. Rustic Poet (eigen beheer) is het sublieme gevolg van die beslissing. De in de bayous van het oosten van Texas opgegroeide Green verhaalt over mislukte levens, zoals in het schitterende Devil’s Shout. You shouldn’t chase a dog in its own backyard, zingt Green met een grommende stem. Qua stem, maar ook qua thematiek zou het Wil Ridge meer…