Liefdesverdriet kan een mens totaal uit evenwicht brengen. Ervaringsdeskundige Nick Lowe plaatst met The Old Magic (Proper) alle ellende in perspectief. Het is een prachtige plaat vol hartzeer die tegelijkertijd hoop biedt, want Lowe laat zich niet zomaar uit het veld slaan. Zo heeft hij in Restless Feeling weer zin in het leven; wil hij er weer op uit. De grijze gentleman uit Londen definieerde in de jaren zeventig met Brinsley Schwarz pubrock en stond daarna als producer van ondermeer The Damned en Elvis Costello aan de wieg van de punk. Als zestiger maakt hij geen pure pop for now people meer, maar als liedjesschrijver is hij nog altijd nauwelijks te overtreffen. En als vertolker van zijn schitterende in soul en country dippende nummers evenmin. Nick Lowe is een Sensitive Man met stijl; op dit nummer legt hij een link naar de superieure soul van The Impressions. Met ouwe getrouwen Geraint Watkins (toetsen), Steve Donnelly (gitaar) en drummer Robert Treherne (beter bekend als Bobby Irwin) worden de arrangementen vooral klein gehouden. Beroemde gasten als Ron Sexsmith, Paul Carrack en Jimmie Vaughan zijjn er overigens ook. The Old Magic is verfijnd drama met de allure van een productie van Burt Bacharach.
14/09/2011 Permalink
Vijf sterren? Dat kan toch niet waar zijn? Moeten we Dean Martin ook goed gaan vinden?
14/09/2011 Permalink
Het is bijna herfst, de “meesterwerken” dwarrelen weer…
15/09/2011 Permalink
Ach ze zijn er weer! De mensen die altijd wel weer iets op te merken hebben. De vergelijking van Lowe met Dean Martin ontgaat mij eerlijk gezegd maar er zal wel logica achter zitten. En ondanks dat het bijna herfst is zie ik op deze site nog geen meesterwerken dwarrelen.
15/09/2011 Permalink
Heb hem in Spotify beluistert en sommige liedjes zitten heel dicht tegen het crooner-genre aan (vandaar de verwijzing naar Dean Martin, hoewel dat nou net weer een verkeerde referentie is) maar Lowe blijft over het algemeen toch altijd boven de grijze middenmoot uitsteken. Vijf sterren is inderdaad wel erg genereus, maar dat is nou eenmaal het recht van de recensent. De alt country is op deze cd echter wel net zover te zoeken als op een cd van Metallica.
15/09/2011 Permalink
Als ik niks op te merken had (en vaak heb ik niks op of aan te merken) had ik niet gereageerd. Mij wordt de ruimte geboden om een reactie te plaatsen en dus doe ik dat zo af en toe. Ik ben toch niet boos op de recensent? Ik ben het er alleen niet mee eens dat deze cd vijf sterren krijgt, that’s all. Trouwens, waarom is Dean Martin een verkeerde vergelijking. Die croonde toch ook het ene flauwe liedje na het andere de ether in.
En wat die meesterwerken betreft: Ik zie er zo hier en daar ook wel eentje dwarrelen.
15/09/2011 Permalink
Dean Martin is een verkeerde vergelijking juist vanwege het flauwe liedje, Lowe’sliedjes zijn veel, maar niet flauw. Neemt niet weg dat hij op deze cd erg dicht tegen ‘camp’ aanzit en dat de violen inderdaad bijna Dean Martin-achtig zijn 🙂
Vijf sterren is inderdaad veel te veel maar de recensent zal misschien wel in een croon-bui zijn geweest
15/09/2011 Permalink
En dat de tong wel eens diep in de wang zit… dat is inderdaad moeilijk waar te nemen aangezien wij hier slechts lettertjes kunnen produceren en lezen. Overigens zijn de reviews m.b.t. de laatste Lowe overwegend positief. In die zin bevestigd John het algemene beeld m.b.t. The Old Magic. Soms heb ik wel eens zin 6 sterren toe te kennen, gaat helaas niet.
15/09/2011 Permalink
Absoluut vijf sterren waard
Dean Martin gedoe slaat nergens op
16/09/2011 Permalink
De tong zal wel in de wang zitten, maar voor iemand die altijd fan van Lowe is geweest (ik dus) is zo’n nummer als ‘I read a lot’ toch onverteerbare hotelbarmuzak?
16/09/2011 Permalink
Ik sluit me aan bij de 5 sterren. Meesterlijk!
16/09/2011 Permalink
Ik reageer eigenlijk alleen omdat John hieronder het album van The Good
Intentions nogal flauwtjes afbrandt.
Want met een beetje kwade wil kun je al zijn kritiekpunten aldaar ook toepassen op deze Nick Lowe: ongelooflijk braaf, erg saai, niemand tegen zich in het harnas willen
jagen….
Nu heb ik Nick Lowe erg hoog zitten, maar hier haak ik echt af. Het is m.i. zoals All Music het stelt: “…..he’s ironed out every remaining twang, so The Old Magic is carefully pressed and smooth, not one hair out of place. Nick would benefit from getting his feathers a little ruffled”.
Ik heb dan heel wat liever de CD van The Good Intentions.
En voor de crooner liefhebbers: Tony Bennett heeft ook een nieuwe CD 🙂
16/09/2011 Permalink
In eerste instantie was ik verrukt, in tweede mistte ik toch wat pittigheid. Toch denk ik wel een cd die ik lang kan draaien en mag wat mij betreft 5 sterren hebben. Een andere die dat waard is The High Country van Richmond Fontaine. En wat te denken van Dave Stewart met The Blackbird Diaries.
17/09/2011 Permalink
Beste jongens (meisjes zijn er [nog] niet bij),
Zullen we het houden op NIKS-AAN-DE-HAND-MUZIEK?
Maar… dan wel verdomd goeie!
17/09/2011 Permalink
http://artsbeat.blogs.nytimes.com/2011/09/08/popcast-nick-lowe-an-interview-performance-and-album-preview/?ref=music#stream
19/09/2011 Permalink
’t Blijft een uitstekende cd. Vanmiddag het laatste gekocht van Centro-Matic, Red Hot Chili Peppers en Tom Russell. Centro-Matic is toegankelijker dan ooit en ben daar vooralsnog het meest blije mee.
04/10/2011 Permalink
Wat mankeert er aan Dean Martin?