Blonde Dressed In Black en 6 Days Out Of 7 zijn songtitels die in alle opzichten deugen. Ze verraden op de een of andere manier het karakter van de nummers. Het zijn hele simpele zinnetjes die blijven hangen en nieuwsgierig maken naar de rest van het verhaal. Dat die liedjes lekker catchy zijn, kun je ook al bijna opmaken uit die songtitels. Strum & Drag (eigen beheer) van The Tempers staat vol met dat soort liedjes die niet alleen catchy zijn, maar ook nog eens verhalend. En lekker stevig rootsrockend bovendien! Zo heeft She Sent Me Home Laughing spoortjes van pubrock. En let eens op dat gitaartje in Ingenue, en die langzame opbouw van het liedje, bijna alsof Nick Lowe zich er mee heeft bemoeit. Een saxofoon zorgt op het einde nog eens voor een extra speciale touch. A Little Bit Closer heeft met orgel en mondharmonica wat soul op de manier zoals Graham Parker dat ooit ook had. Of misschien nog wel heeft. I Can’t Say Where gaat rechtuit over roestige rails en op Is This A House Or A Ruin? klinkt een lichtelijk zwabberende steelgitaar. Hoog tijd om eindelijk de naam van Maurice Mattei te laten vallen, het creatieve brein achter The Tempers. De man uit Cincinnati, Ohio, heeft inmiddels al een behoorlijke discografie op zijn naam staan. Bovendien is hij ook actief als fotograaf en illustrator. Een multitalent. Verkrijgbaar bij CD Baby.
19/10/2011 Permalink
Aardig plaatje, maar niet wereldschokkend. Doet mij nog al aan Old 97’s denken met zo hier en daar een zweem van de Nick Lowe (voordat hij op Dean Martin ging lijken) en John Hiatt in de tijd van Riding with the King.
21/10/2011 Permalink
Zo’n hoesje verpest (bijna) alles.
25/10/2011 Permalink
Maar na het drie keer achter elkaar beluisteren van de cd, zonder naar het hoesje te kijken, rest mij slechts één conclusië: een van de mooiste cd’s van 2011. Overigens zie ik de vergelijking met Old 97’s niet zo.