Op verschillende plaatsen op het internet kun je lezen over de Ryan Adams-moeiheid die langzamerhand in de fans en volgers is geslopen. In combinatie met zijn bandeloosheid en drugs- en drankgebruik, was het de afgelopen jaren niet eenvoudig Adams te volgen in zijn productiedrang; niet alles was even evenwichtig. Ryan Adams leek min of meer de weg kwijt; leek zijn immense talenten te vergooien. Maar Ryan Adams kwam tot inkeer. Hij huwde actrice Mandy Moore in 2009 en herpakte zich. Dit heeft nu geresulteerd in zijn meest aansprekende werk sinds vele jaren: Ashes & Fire, verschenen op zijn eigen Pax-Am-label. Adams keert in songs, sfeer en sound terug naar de start van zijn solocarrière. Mede verantwoordelijk hiervoor is Glyn Johns, legendarisch producer van klassiekers van The Rolling Stones. The Who en The Eagles. Hij zorgt voor een ouderwets countryrockgeluid waarin opvallend veel piano en zoemende Hammond de boventoon voeren. Een schitterend geluid. Adams klinkt gevoelig, empathisch en oprecht in de elf hartverwarmende singer-songwritersliedjes die alle een fraai klankkleurenpalet kennen. Akoestische gitaren, pedal-steel, piano, Hammond, strijkers en een enkel prachtig gedoseerde gitaarsolo zijn het decor waarin Adams ten volle tot zijn recht komt. Melancholie, ziel en schoonheid zijn weer helemaal terug in het werk van degene die een decennium geleden bestempeld werd als de meest talentvolle singer-songwriter van zijn generatie. Gek genoeg en wellicht onverwacht bewijst dit Ashes & Fire elf jaar na dato deze stelling ten volle. Een grandioze terugkeer derhalve.
20/11/2011 Permalink
Geheel mee eens. Live met alleen eigen begeleiding op gitaar of piano, klinkt het nog net iets beter, vind ik. Maar waarom dan toch 4 en geen 5 sterren, vraag ik me af. Dit steekt zo duidelijk torenhoog uit boven het “gemiddelde niveau” dat hier besproken wordt.
20/11/2011 Permalink
Prachtplaat! Zeker vier sterren waard. Een plaat met en over gevoel.
20/11/2011 Permalink
Ik kan mij de opluchting van de Adams liefhebbers heel goed voorstellen gezien zijn avonturen de afgelopen jaren. Wat mij betreft is Ashes & Fire een album zonder echte hoogte of dieptepunten. Door de bank genomen heel aardig gedaan allemaal. Voor het echt gloedvolle en indringende werk raadpleeg ik bij voorkeur zijn catalogus.Dit werkje laat ik aan mij voorbij gaan wegens te onbeduidend.
20/11/2011 Permalink
Ik vind Adams als artiest veel te wisselvallig. Daarom hoort hij altijd net niet bij mijn favorieten. Hij heeft een album of drie die m.i gandioos zijn. De rest kan ik niet zoveel mee of minder of is ronduit slecht. Dit album zit er ergens tussen in. in ieder geval weer beter als de afgelopen jaren. Nog niet tot aanschaf over gegaan. Ik betwijfel of dat ook gaat gebeuren.
20/11/2011 Permalink
Adams is terug.
Prachtplaat
Meer dan 4 sterren
20/11/2011 Permalink
Deze plaat is domweg genieten.
20/11/2011 Permalink
Paar hele mooie liedjes. Maar als geheel toch wel een beetje saai. Norah Jones op toetsen is misschien wel de echte ster van de CD.
21/11/2011 Permalink
Eens met Mike vijf sterren
22/11/2011 Permalink
1001 sterren wat mij betreft 🙂
23/11/2011 Permalink
Zeer zeker een mooie plaat maar de vorige met de cardinals stonden ook mooie nummers op. Het is onmogelijk voor een artiest om op elke cd te pieken. Wanneer er op een cd ca. 5 mooie nummers op staan is een album voor mij al geslaagd. Elke mooi nummer meer is bonus.
Adams is een klasse apart, juist omdat hij aardig wat mindere nummers heeft geschreven en even zo vele hele mooie nummers bewijst zijn klasse. Ik ken maar weinig artiesten die zoveel muzikaal uitproberen (in een genre). Ik zet A&F nog maar weer even op.
27/11/2011 Permalink
Kan me aardig vinden in de mening van Arjan Post. Ik vind persoonlijk Cold Roses de enige echte topper. Deze CD is redelijk constant van kwaliteit, maar een song die blijft hangen kan ik niet vinden. Het is het allemaal net niet en het is vooral allemaal te glad. En ik vind zijn stem nogal doorsnee, beetje karakterloos. Klinkt wel erg negatief he? Zo bedoel ik het niet. Het is prima, maar geef mij maar mensen als Steve Earle of wat recenter Israel Nash Gripka. Daar voel ik de echte beleving veel meer als bij Ryan Adams, die er net als Neil Young verstandig aan zou doen eens wat meer tijd te nemen en dan zijn beste songs te bundelen. 3 albums in 2005 is een leuk gegeven, maar het slaat natuurlijk nergens op.
05/01/2012 Permalink
Mee eens met veel van de opmerkingen hierboven. A&F is een evenwichtige plaat, met één geluid en heeft een constant hoog niveau. Daarmee is hij ook wat minder spannend en ik mis toch wat uptempo nummers. 4 sterren is een oordeel waar ik het dus mee eens ben. Daarnaast is het prettig dat de recensie hierboven zich voornamelijk beperkt tot een recensie van het album en niet van de persoon of de loopbaan van Ryan Adams. Ik lees hier boven ook weer bezwaren tegen de productiedrang van Adams en de inconsistentie, maar als ik diezelfde mensen de goede van de slechte liedjes laat scheiden ontstaat er een enorme discussie en is niemand het met elkaar eens. Verder heeft Adams juist voor dit album de tijd genomen, maar liefst twee jaar! Een eeuwigheid voor de man die naast de 13 officiëel uitgebrachte albums minimaal evenveel platen niet uitbracht.