De eerste cd van Vanish Valley was voor negentig procent een soloproject van Andrew McAllister. Op Get Good (Hard Bark) begon de in Los Angeles gevestigde musicus/filmmaker samen te werken met drummer Daniel Goldblatt, waarna een echte band werd geformeerd. De psychedelische en relaxte countryrock is nog spannender dan op het debuut. McAllister speelt net als op de voorganger vele instrumenten, maar het is goed te horen dat hij nu de leider is van een band. Get Good begint met Hazy Hills en die mistige heuvels van Californië geven perfect de lome sfeer aan van dit album. McAllister is een meester in het neerzetten van een geluidsdecor en daarbij vergeet hij nimmer de relevantie van een verhaallijn. Vooral een band als Court & Spark vormt een goed referentiekader (maar dan natuurlijk alleen voor degenen die ooit kennis hebben genomen van deze niet al te bekende band). Van kristalheldere gitaarlijnen zoals we die nog kennen van Rain Parade gaat het via vreemde geluiden van in tweedehands winkels gekochte orgeltjes naar songstructuren in de stijl van Grandaddy. Opvallend is ook dat ondanks de stoffige zang de liedjes toch vooral een opgewekte indruk achterlaten. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Voor Vanish Valley maakte McAllister cd’s met Conrad Ford. Dit schreven we over het debuut uit 2006: Conrad Ford is een samenvoeging van de voornaam van cameraman Conrad Hall en de achternaam van regisseur John Ford. Andy McAllister en Jordan Walton, die samen Conrad Ford vormen, bewonderen het werk van de twee filmmakers die vooral met westerns geschiedenis schreven. Zo was Conrad Hall verantwoordelijk voor het camerawerk van Butch Cassidy And The Sundance Kid en tekende John Ford voor de regie van Stagecoach en The Searchers. Op Don’t You Miss Yourself (Tarnished) hebben McAllister en Walton die bewondering omgezet in tien nummers die ondanks een uitgebreid instrumentarium toch tamelijk kaal klinken met de bedoeling een soundtrack voor de eenzamen te construeren. Want het grote thema van de betere westerns is immers vrijwel altijd eenzaamheid. De eenzame cowboy die de ondergaande zon tegemoet rijdt, omdat hij weet dat het toch niet zal lukken met die vrouw die hem zo graag bij zich wil houden. Het duo uit Seattle klinkt eerder berustend dan ontroostbaar en dat levert fraaie triestheid op. Achter beider namen staat een groot aantal instrumenten waaronder melodica, ukelele, accordeon, percussie, omnichord en nog veel meer. De twee nodigden verder nog zeven gasten uit die met trompet, cello, toetsen, viool en nog zo wat bijdragen aan enkele nummers. Vooral in het titelnummer Don’t You Miss Yourself, met een zingende zaag, slaagt Conrad Ford er helemaal in om de eenzaamheid muzikaal vorm te geven. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie