The V-Roys – Poor Billy – Brother Twang – Devon McClive & Sons – Ghost Trains – The Happy Endings – The Crows

The V-Roys was een geweldige altcountryband die tussen 1994 en 2000 twee albums opnam voor E-Squared, het label van Steve Earle. Na het besluit om te stoppen volgde nog een live-cd. Van de studioplaten is nu de compilatie Sooner Or Later (F.A.Y. Recordings) samengesteld. Dertien nummers van de cd’s en vijf exclusieve tracks waaronder de covers Burned (Neil Young), That’s How I Got To Memphis (Tom T. Hall) en Smokey Joe’s Cafe (Leiber & Stoller). Scott Miller en Mic Harrison brachten met The V-Roys country met de vaart van garagerock en de melodieën van new wave. Dit is al net zo’n fijne hernieuwde kennismaking als eerder dit jaar de uitgebreide versie van Native Sons van Long Ryders.

De Deense band Poor Billy opent Brother Wake Up (eigen beheer) met Union Carbide, een nummer in de stijl van R.E.M.. Daarna begint de machine zwaarder te ronken door in blues te graven. Niet van het geijkte soort, maar alternatiever, moderner en zonder beperkingen. Dat doet Poor Billy met een vergelijkbaar resultaat als destijds Junkhouse. Fans van die band zullen verrast worden door deze band die verder ook de energie van The Godfathers te pakken heeft. Op het met lap steel vormgegeven Drifters Wife maakt de machine iets minder lawaai, als een Steve Wynn die gas terugneemt.

De Canadezen van Brother Twang houden niet van een format. Dus verwacht ook niet teveel twang op This Thing Of Ours (eigen beheer). Liever gaan ze furieus tekeer zoals op The Fallen, waarbij ze de tijden van Buffalo Tom terughalen. Met een ritmesectie die duwt om de gitaren naar voren te schuiven. In Done With Dying is die energie er niet, maar qua zang is het wel helemaal als een rustig nummer van Buffalo Tom. Van die band naar grunge is maar een hele kleine stap. Overigens klinkt het afsluitende The Instrumental nergens naar en wordt een enkel nummer ontsierd door lelijk toetsenwerk.

“Met haar talent zal ze spoedig worden ingelijfd door een grote maatschappij. Ik ben blij dat ik haar in een intieme setting in de studio aan het werk heb gezien.” Het zijn de bescheiden woorden van producer Jack Douglas, die blijkbaar niet verwacht opnieuw met haar te kunnen werken. Dat mag zo zijn, met zijn produktie op Humankind (eigen beheer) is niets mis. Devon McClive & Sons komen uit San Francisco en maken americana waarbinnen twee hoofdrichtingen worden gekozen. Soms is het zwierige folk met zigeunerinvloeden, op andere momenten is het eerder smaakvolle kamermuziek. De cello van Devon McClive en de viool van Steven Hall bepalen met name die richtingen. Een trompet brengt vooral oude jazz. Hotter is romantische bossa nova.

Het hoesje brengt je op duistere metal of iets dergelijks, maar Unwrap The Dark (eigen beheer) van het Britse trio Ghost Trains biedt in werkelijkheid verfijnde akoestische pop met harmonieuze samenzang. Het brengt herinneringen aan de gouden tijden van folkpop uit de jaren zestig, toch is hier geen sprake van stilstand. Het trio zoekt constant naar nieuwe invalshoeken. Vooral door de percussie neigt Ghost Trains naar het werk van Hobotalk.

Het hoesje brengt je op duistere metal of iets dergelijks, maar Greatest View From Alcatraz (eigen beheer) van de Australische band The Happy Endings biedt in werkelijkheid powerpop. Denk aan The Posies, Urge Overkill en soms ook aan Smashing Pumpkins. Die laatste vergelijking komt vooral door de zang van Josh Jonhstone, die net zo schraperig kan overkomen als bij Billy Corgan. The Happy Endings hebben het weliswaar niet allemaal zelf uitgevonden, de springerige pop luistert lekker weg.

One Flew Over The Cornfield (eigen beheer) van The Crows dateert van 1991 en is recentelijk opnieuw uitgebracht. Het trio uit Nashville (Keith Miles, Jack Sundrud en Sue Braswell) bracht akoestische countryfolk die soms wat oubollig aandoet. Dat heb je al snel als het labeltje zigeunerjazz van toepassing is. Over de bluegrass in de traditie van Dillard & Clark zijn we beter te spreken. Over de countrysoul van de soloplaat Beyond The Headlights van Keith Miles waren we enthousiast in 2009. Van The Crows verschijnt binnenkort ook nieuw werk.