Direct vanaf de eerste woorden, drie keer good-bye my love, weet je dat het goed zit. Soms is heel weinig nodig om indruk te maken. Scotty Alan doet het met een stem als een omver gehakte boom waarvan de ringen plots open en bloot de kou te verduren hebben gekregen. Hij leeft in een houten cabin in the Northwoods in Michigan. In januari van het vorig jaar verliet hij de sneeuw om in Los Angeles Wreck And The Mess (Spinout Records) op te nemen. David Lindley speelt op dat openingsnummer Good-Bye fiddle en akoestische lap slide en Kristin Mooney levert een fraaie tweede stem. Het weerbarstige geluid van Alan koestert zich in de warmte van Californië. Alan is de zoveelste punkrocker die een ommezwaai maakt in het besef dat rootsmuziek ook rauw en ongepolijst kan zijn. De professionele benadering aan de westkust pakt perfect uit. Alan schrijft sterke nummers met pakkende melodielijnen. De singer-songwriter verkent daarbij niet alleen het landschap van The Band, hij kan ook verrassend catchy uit de hoek komen. Says Lately benadert daarbij de sound van een John Doe in topvorm. Ik bedoel maar. Dat ze aan de westkust onder de indruk waren, blijkt uit de medewerking van musici die speelden op platen van Jackson Browne, Lucinda Williams, Warren Zevon, Ry Cooder en vele, vele anderen. De legendarische Ian McLagan verdient het om zelf genoemd te worden. Verkrijgbaar bij CD Baby.
17/01/2012 Permalink
Ik weet niet hoe de stem van een omgehakte boom klinkt, maar ik weet wel dat deze cd niet veel bijzonders is. Het kabbelt allemaal iets teveel voort. Wat mij betreft had Scotty Alan beter bij de punk kunnen blijven (hoewel ik eerlijk gezegd, en ik ben een punkliefhebber, nog nooit van de beste man had gehoord).
13/02/2012 Permalink
Van track nummer 1 ben ik gekomen bij track 6.
Had al eerder kunnen afhaken.
Bij mij zat het dus al snel niet goed….
Aan de weskust is men onder de indruk volgens John, en dat moet dan blijken uit het feit dat musici (sessiemuzikanten?) meespelen die ooit eerder etc. etc
Dus dan moet het wel een top plaat zijn?
Nee, wat ik hoor is een duizend in een dozijn artiest.
Vrij vlak, alles klinkt alsof je het al duizenden malen gehoord hebt, de stem, manier van spelen, etc
Snel vergeten, volgende..