Jed Curran speelt op het instrumentale Softer Touch heel subtiel met een gitaarloopje uit L.A. Freeway van Guy Clark. Het nummer opent After The Rainfall (eigen beheer), het tweede album van de singer-songwriter uit Rochester, New York. Het geeft aan wat je kunt verwachten van Curran. Een mondharmonica op de achtergrond trekt je naar het zuiden van Amerika. Softer Touch klinkt loom als Tony Joe White op een backporch. Curran besluit zijn album met een andere versie van het nummer, ditmaal solo en opnieuw speelt hij met dat gitaarloopje dat te vinden is op de klassieker Old No. 1. Curran heeft oog voor het kleinsteedse. Door toevoeging van piano gaat The Rhyming & The Rhythm naar het speelveld van Randy Newman, waarbij ook wat jazz wordt toegelaten. In The Groove Doctor brengt de mondharmonica van Joe Dady de luisteraar wederom down south. Love To Hear That Train Whistle Blow met plonkende banjo, dobro en twin fiddles is een fraai liedje over vrijheid dat eigenlijk altijd de kern vormt van dit soort muziek. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Dit schreven we in 2008 over het debuut: Jed Curran rijdt het liefst over de blue highways, waar het leven zich nog in een normaal tempo afspeelt. Voor zover dat nog bestaat natuurlijk, zo maakt hij duidelijk in het liedje No Time For The Backroads. Daarin klaagt hij over de winkelketen Wal-Mart die alle kleine neringen overbodig heeft gemaakt, waardoor de hoofdstraten van Amerikaanse dorpen en steden een doodse aanblik bieden. Seems like they’re makin’ this whole country look the same, aldus Curran. There’s no time for the backroads, it’s all just one interstate. Dan trekt hij de vergelijking door naar de muziek. Seems like they’re making all our music sound the same. Remember Hank Williams? He don’t sing here anymore. Jed Curran is een uit upstate New York afkomstige singer-songwriter die op 56-jarige leeftijd debuteert met Morning Pages (eigen beheer). Een heel fijn ouderwets plaatje van een prima songschrijver. De vocale beperkingen van Curran, met een onvaste trilling in zijn stem, dragen alleen maar bij aan het luisterplezier. In Hello Joe klinkt zelfs het koortje wat onzeker. Als zich daar in een liedje als No Sense At All dan een fijne treurige viool en jazzy piano bij komen voegen, dan is het plaatje compleet. My Old Friend is geheel in de stijl van Kris Kristofferson en daar valt absoluut niet over te klagen. Maar Curran doet vooral denken aan Fred Koller, een singer-songwriter die dezelfde thema’s behandelt (zoals op de cd Where The Fast Lane Ends). In Bar Time horen we een aangeschoten koortje en er is een funky gitaar in een liedje met als titel James Brown. Een voordeel van dit soort eigen-beheerprodukties is dat er weinig platgetreden paden worden bewandeld. In Time To Fall In Love Again en het afsluitende instrumentale Lullaby For Leah valt op dat de begeleiders waarschijnlijk klassiek geschoold zijn.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie