I’m wanting you so bad / And I’m trying to be so good / I’m wanting you so bad / And you’re treating me so good. Ruim zes minuten tikken weg. Hadden ze hier in de Roxy vol dansende mensen maar ergens een rustig plekje met een fluwelen sofa, dan zouden we ons daar even kunnen terugtrekken, zingt Walter Parks. Het erotisch geladen So Bad So Good wordt schitterend gezongen. Deze musicus uit Savannah, Georgia, doet hier niet onder voor Marvin Gaye. Walter Parks (eigen beheer) is het titelloze solodebuut van Parks, die met zijn band Swamp Cabbage (swampblues), het folkduo The Nudes en als leadgitarist van Ritchie Havens al dertig jaar actief is. Dit album begint met het trage, instrumentale Epiphany. De ritmesectie ver op de achtergrond, terwijl de gitaar van Parks trillend iets bijzonders aankondigt. Troubadour is het tweede nummer. Het begint als een melodrama. De fraaie stem van Parks valt op. Zuivere zang. Zijn gitaar blijft trekken en ronddraaien. Er zit wat moeras in dit nummer en ook een portie Robbie Robertson. Parks speelt met atmosferische klankbeelden die helemaal worden opgezogen door het moeras. Want alle moderniteit ten spijt, het blijft wel rootsmuziek. Bovenal zijn het prachtige liedjes van een blanke soulzanger. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie