Met Tomorrow Won’t Be The Future heeft Nearly Beloved een doordruk gemaakt van Streets Of Baltimore. Dat is toch echt iets anders dan een door Gram Parsons geïnspireerd liedje, zoals ze het zelf omschrijven. Daarvoor blijft Nearly Beloved te dicht bij het vierde nummer van kant 1 van een van de mooiste albums ooit gemaakt, namelijk GP van Gram Parsons. Is Where’s Bob (Attaboy Records) daarmee een overbodige of weinig originele cd geworden? Dat valt reuze mee, deze band rond Matt Lax (Lacques) brengt namelijk een feest der herkenning tot stand. Een beetje zoals The Patrons dat toch ook al weer zes jaar geleden deden op prachtplaat All That Is Tied. Zo goed is Where’s Bob nog niet. Maar blij kun je wel worden van deze voornamelijk opgewekte deunen. Het Amerikaanse gezelschap lijkt met die blijheid vooral in de voetsporen van NRBQ te treden. Niets mis met de jaren zestig zoals ze worden opgeroepen door Cool Fucking Sunset. En de dronken lusjes van de steelgitaar in Whiskey Whispers is opgewekte western swing. Op afsluiter Little Woodblock blijken ze volgelingen van de ideologie van Woody Guthrie en Pete Seeger, dus serieus zijn ze toch ook wel degelijk. Verktijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie