Voor zijn tiende album Wrong Way Home (Sojourn Records) schreef Matt Keating 16 liedjes die weer allemaal voldoen aan zijn hoge standaard. Aan zijn softe benadering van rootsy powerpop voegt hij op zijn nieuwste werkstuk af en toe wat strijkers en blazers toe. Waardoor de altijd aanwezige melancholische ondertoon nog eens extra belicht wordt. Maybe he’ll meet you when the time is wrong, dat soort tragiek komt altijd weer naar boven in de liedjes van de New Yorker. Happy sad met een meer…

Oh whiskey, my friend, it’s good to see you again. Kijk, met zo’n opmerking kun je een cd beginnen. Want dan kan het al bijna niet meer fout gaan. Dan weet je gewoon dat er een vorm van complete overgave aan rock-’n-roll aan vooraf moet zijn gegaan. En zo is het dus maar net. Dead Leaves (eigen beheer) is een fantastisch debuut vol slepende melodieën waarin hard gitaarwerk wordt afgewisseld met een slaggitaartje dat waarschuwt voor een tempowisseling. Dead Leaves is de band van Travis Egnor die opgroeide in West Virginia. Daar probeerde meer…

De naam Screen Door Porch doet al zo typisch Amerikaans aan.  Een hordeur, een veranda. Stel je daarbij nog een schommelbank, een ronkende ijskast, een versterkertje en wat wuivende velden voor en je hebt de film waar de muziek van Screen Door Porch uitstekend bij past. Dit duo uit Wyoming maakt goed in het gehoor liggende americana. De stem van Seadar Rose heeft het lekker slepende dat bij voorbeeld ook Lucinda Williams heeft.  Aaron Davis zingt ook en beide spelen op The Fate & The Fruit (eigen beheer) gitaar en meer…

De Canadees van Friese afkomst Fred Eaglesmith sloeg op zijn laatste albums wat zijwegen in, maar op 6 Volts (Sonic Rendezvous) is hij terug op vertrouwde paden. The Cemetery Road is a gravel road / The Sun comes up and / your blood runs cold. Bloedstollend zijn de verhalen die zich afspelen tussen Cemetery Road en Trucker Speed, waarin de vrachtwagenchauffeur met pepmiddelen op de been tracht te blijven (Sometimes I feel like my wheels ain’t touching the ground). Onverharde wegen en roekeloos meer…

Zonnebrillen op! Tijd voor de zomerse aanval van Cheers Elephant. De leden van deze band uit Philadelphia, Pennsylvania, kennen elkaar al sinds de kleuterschool. Het kwartet maakt klassieke popdeunen, catchy, lichtvoetig en met veel nadruk op samenzang, het soort liedjes dat een extra lusje verdient met een gitaarsolo. Like Wind Blows Fire (eigen beheer) is het derde album van de Amerikanen. De vier zijn flink beïnvloed door Britse pop. Zelf noemen ze The Kinks als voorbeeld. Er valt ook te denken aan Teenage Fanclub en meer…

Van rootsmuziek mag je verwachten dat die stevig in de aarde geworteld is. Maar wat moet je dan zeggen van The Pines? Want het schitterende Dark So Gold (Red House Records/Music & Words) is verre van aards. De klanken laten zich meevoeren door de wind en trekken aan het shirt van de vogelverschrikker op de treffend gekozen hoesfoto. Het is de wind die over de woestijn van Arizona blaast tot aan de prairie van het noordwesten van Amerika aan toe. The Pines maken geen rootsmuziek van de grond, maar van het ruim daarboven. Dat meer…

The Double Down – Live In Denver Vol. 1 & 2 (Blue Rose/Sonic Rendezvous) maakt zijn naam beslist waar: twee (aparte) cd’s met in totaal 24 nummers en met als bonus een aantal dvd-tracks. The Band Of Heathens pakt royaal uit en bevestigt de geduchte live-reputatie. Dat zal het vijftal (plus organist) uit Austin, Texas ook beoogd hebben, want ze produceerden eerder in eigen beheer al twee live-platen. Nu beschikt de band, na drie gave studio-cd’s, over een dermate sterk repertoire dat ze zoals gezegd royaal kunnen uitpakken. Eerder meer…

Na het onlangs knap debuterende New Country Rehab is hier de volgende Canadese band die de toekomst van bluegrass garandeert. Crooked Brothers is een trio dat op Lawrence, Where Is Your Knife? (Transistor 66/Sonic Rendezvous) een wilde galop (Up The Mountain) laat volgen door een lichte groove (Another Sun). En met de trage melodie van het plonkende liedje Your Love Is A Ghost Town kruipen ze aan tegen het werk van Tom Waits of Leonard Cohen. De akoestische aanpak met meer…

Met Tomorrow Won’t Be The Future heeft Nearly Beloved een doordruk gemaakt van Streets Of Baltimore. Dat is toch echt iets anders dan een door Gram Parsons geïnspireerd liedje, zoals ze het zelf omschrijven. Daarvoor blijft Nearly Beloved te dicht bij het vierde nummer van kant 1 van een van de mooiste albums ooit gemaakt, namelijk GP van Gram Parsons. Is Where’s Bob (Attaboy Records) daarmee een overbodige of weinig originele cd geworden? Dat valt reuze mee, deze band rond Matt Lax (Lacques) brengt meer…