Van rootsmuziek mag je verwachten dat die stevig in de aarde geworteld is. Maar wat moet je dan zeggen van The Pines? Want het schitterende Dark So Gold (Red House Records/Music & Words) is verre van aards. De klanken laten zich meevoeren door de wind en trekken aan het shirt van de vogelverschrikker op de treffend gekozen hoesfoto. Het is de wind die over de woestijn van Arizona blaast tot aan de prairie van het noordwesten van Amerika aan toe. The Pines maken geen rootsmuziek van de grond, maar van het ruim daarboven. Dat begint direct al met Cry, Cry, Crow, dat je makkelijk zou kunnen verwarren met Bob Dylan in een productie van Daniel Lanois. Daarbij vliegt de band nooit naar de etherische hoogten van Lanois, The Pines kiezen voor een vogelvlucht niet te ver boven de grond. Daar spookt het soms een beetje. De band rond Benson Ramsey en David Huckfelt is op het derde album uitgegroeid tot een formatie van zeven man waaronder Benson’s broer Alex. Bo Ramsey, de vader, produceerde Dark So Gold samen met de band. Mooi moet dat toch zijn, dat je je zonen zo in je voetsporen ziet volgen. Of eigenlijk moet je hier zeggen; dezelfde vlucht ziet nemen.
12/05/2012 Permalink
een rustgevende plaat! Echt de moeite waard
14/05/2012 Permalink
Heb nog wel een opmerking/aanvulling.
Je hebt het over hun derde CD maar dit is niet juist.
Al reeds in 2004 is hun debuut album verschenen op Trailer Records.
Inmiddels is deze Out of Print.
17/05/2012 Permalink
Luistermomenten van hun eerste: http://www.thepinesmusic.com/music/index.html