Op 28 maart overleed op 88-jarige leeftijd banjovirtuoos Earl Scruggs. Hij is nog te horen op One Of Those Days (When I Miss Lester Flatt), een liedje van Tom T. Hall over de in 1979 overleden bluegrasspionier waarmee Scruggs historische opnamen maakte als Flatt & Scruggs. Het is te vinden op A Gift From Tom T. Hall – Tom T. Hall Sings Miss Dixie & Tom T. (Drumfire Records). Daarop staan nummers die de inmiddels 77-jarige Tom T. Hall samen met zijn vrouw Miss Dixie schreef nadat hij met pensioen was gegaan. In Amerika verscheen het album in 2007 en pas nu via de Zweedse distributeur Hemifran ook in Europa. Hall is een legendarische countryartiest die wegens zijn verhalende nummers de bijnaam The Storyteller draagt. Op het nummer over Lester Flatt zingt hij They say I’m too country, they say I’m not cool en het is toch wel bijzonder dat je daar als zeventiger nog oog voor hebt. In dat licht bezien even het volgende. Op zijn nieuwe cd 6 Volts zingt Fred Eaglesmith een liedje getiteld Johnny Cash. Eaglesmith is lichtelijk geirriteerd over al die mensen die weglopen met Cash sinds ze hem kennen van diens American Recordings. Sindsdien is Cash cool, maar waren al die fans toen Cash dat niet was, vraagt Eaglesmith zich af. Al die mensen zullen Tom T. Hall niet kennen. Immers, Tom T. Hall is niet cool, maar wat heeft de zeventiger nog een geweldig album gemaakt vol tijdloze bluegrass waarbij het draait om de liedjes. En countryhistorie volop bovendien, want Hall sluit af met Jimmy Martin’s Life Story, aangekondigd door de in 2005 overleden bluegrassgitarist zelf.
17/06/2012 Permalink
Daar erger ik me ook dood aan, aan die Johnny Cash meelopers. Ik ben al meer dan 25 jaar fan, maar ben nu helemaal klaar met de American Recordings (zeker de latere). Het enige wat ik nog durf te draaien zijn de SUN opnames en wat Columbia dingen uit de 60’s/70’s. En wat betreft Tom T Hall, die is zeer cool! Luister maar eens naar de platen “Homecoming”, “the ballad of forty dollars”, “I witness life” en “100 children”….
05/08/2012 Permalink
Ik lees je reactie nu pas Peter, maar je hebt helemaal gelijk!! Een van de allermooiste liedjes die ik van hem ken is:”It sure can get cold in Des Moines”. Prachtige artiest. Een verademing in een tijd waarin alles juist “cool” wordt geacht te zijn.
06/08/2012 Permalink
Wat erg als je Cash pas kent sinds de American Recordings, alle reden om daar eens lekker neerbuigend over te doen. Gelukkig zijn er nog oude puristen en echte kenners die zelf al met hun oortjes tegen de radio gekluisterd zaten toen Folsom Prison Blues uitkwam. HUMBUG! zullen we een wedstrijdje uitschrijven wie het langst Cash fan is en daarmee de titel Cash-fan aller tijden mag gaan dragen. Mannen: wordt eens volwassen! (een een beetje ‘cooler’ 🙂 )
08/08/2012 Permalink
Voorheen was country in Nederland “Dolly Parton en Kenny Rogers”. Gelukkig is dat nu uitgebreid met Johnny Cash.
Wat alleen jammer is, is dat iedereen nu opeens dweept met de beste man. DWDD anyone? Te-nen-krom-mend. Waar waren zij toen de eerste American Recordings uitkwam? In ieder geval niet in de platenwinkel om ‘m aan te schaffen, en waarschijnlijk ook niet in Nighttown om het legendarische (jazeker!) concert te aanschouwen.
Wat betreft het luisteren naar Folsom Prison Blues toen-ie uitkwam: Gaat een beetje lastig als je van 1970 bent… Ik heb de schade 20 jaar later ruimschoots ingehaald!
Nu maar hopen dat men in dit land ooit nog eens het licht gaat zien, en artiesten als Hank Williams, George Jones, Merle Haggard, Buck Owens, Bill Monroe en Tom T. Hall op waarde weet te schatten.
08/08/2012 Permalink
Toen de eerste American Recordings uitkwam was DWDD nog niet op TV, dus zij hebben net als jij de schade jaren later ingehaald. En wat dan nog, moet je altijd de eerste zijn om echt te zijn? Er laten hier een paar mannen (veertigers blijkbaar uit hun geboortejaar) zich wel heel erg van hun onvolwassen kant zien. Misschien moeten jullie ergens in het land samen een leuk praatgroepje oprichten, kunnen jullie elkaar lekker ophitsen wie er het eerst fan was, wie de meeste platen heeft, wie de meest legendarische concerten gezien heeft en vooral wie er het verst kan plassen.
Ik begin van dit neerbuigende elitaire gedrag (vooral niet leuk vinden wat succesvol is, want dan hoor je opeens bij ‘het volk, de massa’) een beetje geirriteerd te raken, dus weet je wat, ik zet Dolly Parton nog eens lekker op.
10/08/2012 Permalink
David,
Niks mis met Dolly, hoor! Die bluegrassplaten zijn geweldig. En als ik Coat of Many Colors hoor, moet ik altijd een traantje wegpinken.
Maar wat mij stoort aan tv en radio, is dat ze nooit eens een keer de diepte in gaan. Alleen maar op de vlakte blijven met dezelfde namen, en dat jaren en jaren achtereen. Terwijl er zoveel moois is gemaakt!
10/08/2012 Permalink
Hoi Marcel, het is een bekend gegeven dat je het niet van de radio en tv moet hebben. Persoonlijk vind ik de DWDD-recordings daarbij een verademing, juist omdat ze nog eens buiten de getreden paden gaan. Als je trouwens een beetje goed zoekt zijn er op het web talloze ‘radiostations’ die verrassende muziek draaien.
12/08/2012 Permalink
Met internetradio heb ik niet zoveel. Er komt genoeg moois voorbij via gespecialiseerde sites (waaronder altcountry.nl, uiteraard), reviews, blogs, en wat dies meer zij. De tijd dat een dj mij vertelt wat ik mooi moet vinden, is al jaren voorbij. Ik neem meer aan van vrienden en gelijkgestemden.
Het enige radioprogramma dat ik luister, is op zaterdagochtend tussen 9 en 12 uur op Radio Rijnmond: Muziek voor volwassenen. En dat is ook werkelijk het enige programma waar ik dingen hoor, waarvan ik denk: Ja, die moet ik wel even aanschaffen.