De in Greenville, South Carolina, neergestreken Alexa Woodward maakt het soort naïeve folk dat we ook kennen van iemand als Alela Diane. De singer-songwriter speelt banjo en ukelele op It’s A Good Life Honey, If You Don’t Grow Weary (Continental Song City/Munich), een album waarop ze de Appalachen betovert met een mystieke sfeer. Luister maar eens naar het met cello en tinkelende percussie (via loops?) vormgegeven Pale Blue Line. Het is alsof je lichtjes buiten bewustzijn naar boven zweeft. Als er wolven huilen in haar liedjes, dan is het in dromen: In my dreams we were wolves, and there was nothing else in the great wide world, so we ate ourselves (Wolves). De stemmen in de verte waarmee Darkest Days opent, verplaatsen de luisteraar in gedachten naar een plekje diep in de wouden waar je ergens een kerkje of schoolgebouwtje ontwaart. Met haar ijle zang beschrijft Woodward seizoenen die voorbij vliegen. Ze zingt over de nacht die moet worden overwonnen. Het is een album vol vergankelijke schoonheid. En toch verliest Woodward nergens het optimisme. Dat heeft ze meegekregen van haar overgrootmoeder. De albumtitel is een wijsheid die ze van haar overnam.
02/07/2012 Permalink
John; Mooi dat je deze recenseert, want het is een van mijn favoriete albums van vorig jaar. Vandaar mijn post want hij is al anderhalf jaar uit. Maar wellicht heeft hij nu een europese release? In ieder geval mooi dat dit prachtalbum aandacht krijgt want dat verdient Miss Woodward wel. Persoonlijk vind ik dit een 5 sterren album en een groeidiamandje. Het kostte mij even tijd alvoor ik dit album volledig op waarde kon schatten.