Tsja, wat moet je van de tekst van het titelnummer The Fence (Berkalin Records) denken? I build a bit of me every time I build a fence, zingt Brian Kalinec. Als je werkelijk zoveel voldoening haalt uit normale dagelijkse beslommeringen, dan moet je wel een erg gelukkig mens zijn. Da’s mooi, maar is die tevredenheid brandstof voor onvergetelijke muziek? Mwah, niet echt. Daarvoor zitten er te weinig splinters aan de paaltjes die Kalinec in de grond slaat. Blijkbaar heeft de singer-songwriter uit Houston, Texas, zijn handen nooit opengehaald aan het prikkeldraad. Er valt namelijk geen onvertogen woord. Alles klinkt zo aangenaam. Het probleem met The Fence is wellicht niet eens zozeer de tekst, het is de muziek. Mooi, harmonieus, smaakvol, maar nergens schuurt het ook maar enigszins. Dat is jammer, want een liedje als Carla Moore heeft wel degelijk drama. Stranger In This Line gaat over een werkloze die in tijden van depressie in de rij staat voor een portie gratis eten, maar door de blijmoedige melodie verliest het nummer aan impact. River Of Doubt brengt me aan het twijfelen over de lage waardering van twee sterren. River of doubt, winding through shadows / Where these waters lead, no one can tell / Though each twisted turn unveils some new mystery / Just carry me home to my precious Belle. Brian Kalinec besluit met de woorden dat hij bijna thuis is bij zijn precious belle. Hij kiest voor de goede afloop. Met iets meer schaduw over de liedjes zou hij meer indruk maken.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie