Van Cleft Music ontvingen we de elpee Down On The Bikini Line (Nasty Memories Records/Cleft Music) van Jonny Corndawg. Het label kennen we van de door ons zeer bewonderde Chelsea Crowell. Corndawg was een onbekende voor ons, toch heeft hij al een stuk of wat albums uit. Het gaat dan om obscure releases waarbij hij soms ook de naam Jonny Fritz gebruikt. Maar laten we om hem voor te stellen gewoon overnemen wat hij zelf te melden heeft op zijn website: “Jonny Corndawg is a country singer, not a singer-songwriter. Born in Montana, raised in meer…

Over de nogal belabberde zang van Steve Mednick heb ik het in vorige recensies nooit gehad. Er valt namelijk altijd voldoende te schrijven over zijn pakkende liedjes die schatplichtig zijn aan het oeuvre van The Band. Het zwaar countryrockende materiaal met elektrische gitaren is immer reden tot enthousiasme. Two Days After Yesterday (eigen beheer) verandert daar niets aan. Liefst zestien geslaagde nummers staan er op deze ruim een uur lange cd , zo zijn we dat inmiddels van hem gewend. Je vraagt je af, waar haalt de man de meer…

Sinds Johnny Cash I Won’t Back Down heeft opgenomen, kunnen andere artiesten het nummer van Tom Petty en Jeff Lynne maar beter links laten liggen. Zo steekt de versie van Dale Boyle wel erg bleek af bij de cover die is te vinden op American III: Solitary Man. De Canadees blijft op Throwback (eigen beheer) nogal voorzichtig in het spoor van zijn voorbeelden Steve Earle en Bruce Springsteen. Dat viel ook al te zeggen van zijn vorige album Small Town Van Gogh (zie de recensie hieronder). De verhalende nummers van de Canadees missen meer…

Taneytown is een Nederlandse band, gespecialiseerd in heartland rock. Een mooie omschrijving van die muziekstijl wordt gegeven op Wikipedia: “straightforward rock and roll, sometimes with elements of Americana and country”. Dat laatste is, door de bijdrage van Dave Hadley op steelgitaar, zeker het geval op Ashes To The Wind, het vierde studio-album van de band. Allereerst valt het de vormgeving van het klaphoesje op. Prachtige artwork van de Amerikaanse kunstenaar Gary Schirmer. Maar ook de muziek mag er meer…

Jason Heath heeft een ietwat scherpe en nogal dunne stem waarmee hij beelden schetst van Amerika die we al zo vaak hebben gehoord. Stoffige wegen en stormen die op komst zijn. Zou ik zomaar heel enthousiast van kunnen worden. Helaas wil dat maar niet lukken, zelfs niet als This Blind Heart meeslepend elektrisch gitaargeweld bevat. Packed For Exile (Still Small Recordings) van Jason Heath and the Greedy Souls is een wandeling naar die stenen poort van het hoesje waar de stars and stripes fier staat te meer…

Het tweede nummer van Thanks Anyway (eigen beheer) van het collectief Woodpecker draagt de titel Old Photos Of Coney Island In The Queens Museum V. Coney Island This Afternoon. Is het dan nog nodig om uit te leggen dat het hier gaat om indiefolk die verwantschap toont met het werk van Sufjan Stevens? Het album van het collectief uit Brooklyn begint met een blije banjo en violen die je langs een countryroad lijken te sturen. Niet helemaal juist, dat gevoel, want het nummer heet Every Boy In New York. Met wat samenzang meer…

Jason Plumb trok door Canada (en over de wereld) als voorprogramma van Barenaked Ladies en Blue Rodeo. Op All Is More Than Both (SoccerMom Records) zijn die invloeden wel merkbaar. Maar echt catchy of rootsy wil het niet worden. Daarvoor zijn Jason Plumb and the Willing veel te radiovriendelijk. En van gladjes houden we niet zo. Zelfs niet als de koortjes het luchtruim kiezen. Eagles? Ach, die hebben we al lang laten vliegen want die volgen als ze al eens in de lucht zijn een totaal oninteressante koers. En dan te bedenken dat de liedjes meer…

Da’s nog eens makkelijk. Eric Dahl heeft de twaalf nummers op zijn cd Live By Your Word (Yew Lane Music) zelf allemaal al ondergebracht binnen een genre. Van country gaat het via tejano, blues, folk, soul, countryblues, folkrock, western swing, songwriter soul, countryfolk, altcountry naar rhythm & blues. Het aardige is dat Dahl binnen al die genres vooral zijn eigen stijl vindt. De in Athens, Georgia, neergestreken singer-songwriter is in de eerste plaats een verhalenverteller. Dat wordt heel erg duidelijk op Sometimes The Trains Don’t meer…

Grapje van Howe Gelb. Hij heeft zijn band Giant Sand uitgebreid en nu is het dus Giant Giant Sand. Tucson (Fire/Konkurrent) is dan ook niet zomaar de zoveelste plaat van de man uit de Amerikaanse staat Arizona. Het is een countryrockopera verdeeld over 17 nummers met een speelduur van 70 minuten. De band die de laatste jaren vooral uit Deense musici bestaat, is voor de gelegenheid versterkt met oude bekenden en nieuwe gezichten. Als altijd draait het om de stekelige composities van Gelb waar hij op onnavolgbare wijze bijna croonend stof en zand meer…