Net als Jonathan Wilson en Dawes wonen de bandleden van Whispering Pines in Los Angeles en zijn ze helemaal gek van muziek uit de jaren zeventig. Het via fondsenwerving bekostigde tweede album staat er net als het debuut Family Tree vol mee. Whispering Pines (eigen beheer) werd opgenomen op ouderwetse analoge apparatuur en dat hoor je aan de warme sound. Alsof er een elpee van veertig jaar geleden staat te draaien. Dat ligt ook aan de kwaliteit van de liedjes, die het midden houden tussen countryrock en southern rock. Zang en gitaren neigen naar southern rock. De liedjesstructuur met kop en een staart is meer countryrock. Best bijzonder trouwens dat ze die twee genres zo weten te verenigen. Heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat liefst vier van de vijf groepsleden nummers schrijven en die ook zelf zingen. Voor alle duidelijkheid, met epigonisme heeft dit niets te maken. Daarvoor is deze band veel te goed.
23/08/2012 Permalink
Hoop dat in deze cd wat meer pit zit dan in hun vorige cd.
23/08/2012 Permalink
Ik vind deze tot nu toe nog wat matjes. Hun debuut vind ik nog steeds een heerlijk plaatje.
24/08/2012 Permalink
Whispering Pines is tevens de naam van een track van de tweede LP van ’the Band’ uit 1969, een enorm laidback nr. met een melancholisch verlangen naar vergane liefde.
Buiten dat lijkt Whispering Pines me echter ook een prima naam voor een bejaardenhuis. Hoe dan ook nu moeten we gaan luisteren een hele cd rustig muziek, i can take that…. kan altijd nog mixen met iets meer gekruide geluide