Zelfs voor fans van White Stripes is de muziek van Holly Golightly blijkbaar iets te elementair. De Britse werkte wel eens samen met het duo, maar het heeft haar niet veel extra bekendheid opgeleverd. Waarschijnlijk vindt ze het ook wel prima zo, wars van trends als ze is. Op Sunday Run Me Over (Transdreamer/Bertus) is de garagerock van Holly Golightly and the Brokeoffs (in de praktijk gaat het alleen om de Amerikaan ‘Lawyer’ Dave) doorspekt met invloeden uit oude country. Goddamn Holy Roll – met zulke songtitels mik je ook niet echt op een groot publiek – is rudimentaire rock-‘n-roll, die wordt afgewisseld met countryblues (They Say) en een werkje met Diddley-beat (Tank) dat ook neigt naar Gun Club. Op One For The Road gaan ze op weg op een hoempabeat die de pas wordt afgesneden door slidegitaar. Ook de cover Hard To Be Humble horen we in een zwaar boenkende versie. Het nummer van Mac Davis kennen we in Nederland overigens als ’t Is Moeilijk Bescheiden Te Blijven van Peter Blanker. Op Goodnight en This Shit Is Gold ontwaren we ook invloeden uit Memphis. Alleen de oude swing op The Future’s Here is nogal oubollig, een omschrijving die niet snel van toepassing is op het oeuvre van Holly Golightly.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie