Echt tevreden was Lee Miles niet met de drie sterren die we over hadden voor zijn album The Leaving (zie recensie). Dus hebben we nu goed nieuws voor hem. American Music (eigen beheer) van zijn band The Illegitimate Sons krijgt vier sterren. Niet als gebaar, maar omdat deze plaat werkelijk prachtig is. En ik weet zeker dat er veel lezers zijn die het daarmee eens zullen zijn. Waarom? Volgens mij zijn er nog altijd hele volksstammen die weglopen met Neil Young. Nou, daarom dus. Niet dat Miles een volgeling van de Canadees is die zijn sound meer…

Met slechts twee nieuwe liedjes op de nieuwe verzamelaar GRRR! vallen de Rolling Stones binnenkort uw zuurverdiende centen aan. Negeer die geldklopperij en koop liever het nieuwe album van Ian Hunter. Met When I’m President (Proper/Rough Trade) presteert hij iets waartoe de Stones al decennia niet in staat zijn. Want allemachtig, wat is dit een spetterende rockplaat. Terwijl Hunter met zijn 73 jaar toch echt enkele jaartjes ouder is dan Mick, Keith, Charlie en Ronnie. En dit is niet de eerste uitstekende cd dit millennium van de man die meer…

Op de biopagina van de website van Chris Kelly staat op de achtergrond een zwart-witfoto van een besneeuwde berg. De sparren steken scherp af tegen de onaangeroerde sneeuw. De roots van deze sportieve singer-songwriter liggen in Colorado, maar hij vertoeft tegenwoordig veel in Austin, Texas. Zou hij de sneeuw er missen? Unlikely (eigen beheer) biedt in ieder geval muziek die zacht is als vlokken. Kelly houdt het bij voorkeur akoestisch. Hij houdt niet van effecten en studiokunstjes. Unlikely biedt elegante meer…

De zang zwabbert alle kanten uit in een productie die bewust elementair is gehouden. Something About The Summer (eigen beheer) van Koko Beware is een plaatje dat past naast de platen van B-52’s en Blondie. De band ontstond in Savannah, Georgia, toen Ryan Beresch en Albert Omstead besloten dat ze een girlband wilden oprichten. Een probleem: ze misten een meisje. Toch begonnen de twee met het schrijven van liedjes. De oorspronkelijk voor folkrock geschreven nummers werden omgebogen naar meer simpele structuren met Dick Dale en meer…

Kirk Kiefer zat in Yardsale, een band uit Louisville, Kentucky, waarover we twee jaar geleden heel enthousiast waren (zie recensie van de cd Knock Alley West). Die band bestaat niet meer, zodat Kiefer nu komt aanzetten met Sailing Stones (eigen beheer). Dat is een behoorlijk veelzijdig album. Het eerste nummer begint akoestisch en nogal lofi, maar al snel gaat Call Home over naar gewoon in de studio tot stand gekomen powerpop. Klinkt een beetje als slordige Buzzcocks. An Old James Dean is een slepende rocksong met piano op meer…

Op Salsipuedes (Casa Julia Records) gaat de uit Los Angeles afkomstige band Tremoloco voort op de weg die is ingeslagen op het debuut. Wederom brengen deze volgelingen van Los Lobos een veelkleurig palet aan stijlen. Van dansbare accordeondeunen naar Engelstalige country met wat blues of billy. Het fraaist is La Gata, net zo traditioneel als La Pistola Y El Corazon. Op The Riverside horen we ook de invloed van Los Lobos, maar hier is het in de gedaante als de stevige bluesband die die band soms ook is. Op Mision San Fernando boenkt meer…

In deze Week van het Nederlandse Produkt bespraken we eerder een cd (van Boy River) die werd uitgebracht op het Elektrograph-label van Sebastiaan van Bijleveld. Ook het solodebuut van Roel Smeets, getiteld Jonah, komt daarop uit. Van Bijleveld is daarbij ook muzikaal nog eens van de partij. Smeets is een 20-jarige singer-songwriter die naast zijn muzikale ambacht filosofie studeert (of andersom natuurlijk). De plaat opent sterk met het mooie Intro, waarin 2 akoestische gitaren eerst rustig tegen elkaar intokkelen, maar waarin steeds meer…

De geschiedenis van de countrymuziek is in goede handen bij Marty Stuart. In het cd-boekje van Nashville Volume 1: Tear The Woodpile Down (Sugar Hill Records) gaat hij in op zijn speciale band met Music City USA. Hij beschrijft hoe hij er in een Greyhoundbus midden in de nacht voor het eerst aankwam en ontdekte dat direct tegenover het station het Ryman Auditorium, de kerk van de countrymuziek, gelegen was. Collega Roland White zou hem er oppikken, maar die was nergens te bekennen. Voordat die kwam opdagen doolde meer…