Van de elf nummers op A Mile Past The Dead End (eigen beheer) van Patrick Crowson duren er zes langer dan zeseneenhalve minuut. High Stakes gaat zelfs ruimschoots door de grens van tien minuten. Duren die nummers zo lang omdat de Amerikaan doodlopende wegen inrijdt? Nou nee, maar als je over Strangers To Ourselves zingt, dan ben je er niet zomaar met een paar vluchtige woorden en een couplet ter overbrugging. Om de ziel te benaderen heb je wel wat meer woorden nodig. Dringt Crowson door tot de ziel? Nou, dat hangt een beetje van de luisteraar af. Staat die open voor de trage sfeertekeningen of niet? Kan die wat met de verwarring waar Crowson het over heeft? Laat die zich niet afschrikken door de angst en de pijn die hier tot uiting komen? Death Registers / A vague uneasiness / Through the nose the spider threads Hell’s screen / I been thinking about God lately / But I don’t think he’s been thinking about me … Don’t know why I should feel so uneasy / Gonna ask Him the first time He sees me / But I’m afraid he got no answer for me. Net als bij Finito La Comedia (zie recensie) roept dit beelden op die passen bij het werk van Robert Frank, Jack Kerouac, Dennis Hopper of Hunter S. Thompson. Dwarse kunstenaars, geen meelopers. Crowson (gitaar, zang) nam het album weer op met Josh Allen (gitaar, mondharmonica, ukelele, orgel, footstomping en bottle). De werkelijk schitterende hoes is het werk van Andy Moreno. Verkrijgbaar bij CD Baby.
19/10/2012 Permalink
Fijne cd. Heb hem ook ontvangen.