Op Salsipuedes (Casa Julia Records) gaat de uit Los Angeles afkomstige band Tremoloco voort op de weg die is ingeslagen op het debuut. Wederom brengen deze volgelingen van Los Lobos een veelkleurig palet aan stijlen. Van dansbare accordeondeunen naar Engelstalige country met wat blues of billy. Het fraaist is La Gata, net zo traditioneel als La Pistola Y El Corazon. Op The Riverside horen we ook de invloed van Los Lobos, maar hier is het in de gedaante als de stevige bluesband die die band soms ook is. Op Mision San Fernando boenkt Tremoloco trouwens als een aangeschoten Flaco Jimenez. Het is een van de vele nummers met een prominente rol voor een gast, in dit geval zangeres Karina Nistal. Daarnaast vinden we op de lange lijst van namen onder anderen Dave Alvin, Rick Shea en Max Baca. Dat La Mexicana uitpakt als Texaanse blues in het spoor van Dogman and the Shepherds (wie kent ze niet?) of Lonnie Mack zegt veel over de veelzijdigheid van deze band. Verkrijgbaar bij CD Baby.
.
Dit schreven we in 2008 over het debuut: De grootste verdienste van Tremoloco, een zevenkoppige band uit Los Angeles met Mexicaanse roots, is dat het op volstrekt natuurlijke wijze vele invloeden samenbrengt op debuutplaat Dulcinea (eigen beheer). Texmex natuurlijk, maar nog zoveel meer. Americana en andere rootsrichtingen worden opgewaardeerd door cumbia en vleugjes latinrock. Tony Zamora is als aanvoerder van Tremoloco verantwoordelijk voor de spannende trip door East LA op dit album. Een tocht die ook voert door Louisiana en die de groep In A Georgia Rain doet belanden, waarna het gezelschap weer terugkeert in La Casa Del Mexicano. Dat is zo’n nummer dat Los Lobos helaas niet meer maakt. Een hele lange lijst aan gastmuzikanten – David Hidalgo, Greg Leisz, Redd Volkaeart, Cindy Cashdollar, Joel Guzman, Max Baca, Ian MacLagan, Stephen Bruton enz. enz. – nodigde Zamora uit en Doug Sahm zal zeker van boven goedkeurend meedeinen op de klanken die ten gehore worden gebracht. Het is vooral knap dat Tremoloco nergens in op de loer liggende valkuilen tuimelt. Ze vermijden de hoempa-beat, hebben geen last van machogedrag en bezondigen zich ook niet aan instrumentaal gepiel in de nummers die als latinrock zijn te omschrijven. Hocicana klinkt als gangstatexmex en het zou niet hebben misstaan op een ouderwetse blaxploitation-soundtrack. Had ik al gemeld dat er ook enkele leden van War een partijtje meeblazen?
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie