Denk dat ik er nu wel bijna uit ben. Na maandenlang luisteren concludeer ik dat dit mogelijk mijn plaat van het jaar wordt: The Graceless Age (Bucketful of Brains) van John Murry. Murry kent u misschien van zijn samenwerking met Bob Frank. Tezamen maakten zijn 2 zeer interessante cd’s, maar dit solowerk van Murry is minimaal van even grote klasse. Vier jaar deed Murry erover, met produktionele hulp van de inmiddels overleden Tim Mooney. Vier jaar omdat zijn drugsverslaving hem in de weg stond en omdat hij bleef schaven tot alles perfect was. Het resultaat is adembenemend. Allereerst is daar de fabuleuze stem van Murry, die doet denken aan Jay Farrar en Mark Eitzel, niet ’s werelds grootste lachebekjes. En inderdaad, ook The Graceless Age is een donkere plaat geworden. De 10 liedjes zijn in de basis vrij eenvoudig gecomponeerd rond een melodielijn op piano of (akoestische) gitaar. Vaak worden die dan aangekleed met prachtige accenten of sonische experimenten/geluidsfragmenten. Een plaat die het niet van een oppervlakkige beluistering moet hebben (hoewel bepaalde melodieën direkt zullen aanspreken), maar een plaat waarvan de pure schoonheid te voorschijn komt door geconcentreerd luisteren. Met dezelfde aandacht die b.v. ook literatuur verdient. Majestueus zijn het ruim 10 minuten durende Little Colored Balloons en het eveneens bijzonder lange No Te Da Ganas De Reir, Senor Malverde? die wat bij betreft tot de mooiste en meest intense composities van 2012 behoren. Maar The Graceless Age moet niet al een verzameling losse liedjes worden gezien. Het album is als geheel een kunstwerk en verdient daarom 5 sterren èn uw aandacht.
30/11/2012 Permalink
Idd pracht cd.
30/11/2012 Permalink
Helemaal eens: dit is een grote klasse
30/11/2012 Permalink
Top cd verdient het om hoge ogen te gooien en verwacht deze wel hoog in de jaarlijsten
01/12/2012 Permalink
Eindelijk een review
De beste album van 2012
voor de echte fans – check World Without End van
John Murry en Bob Frank
01/12/2012 Permalink
Ja, ja, ik weet het, smaken verschillen, maar ik kan (bijna) niet begrijpen dat men dit een mooie cd vindt. Het kabbelt maar voort.
01/12/2012 Permalink
Wilde niet de eerste zijn die roet in het eten gooit, maar net als Paul H snap ik de euforie rond dit album ook niet. Ik vind vooral de zang zeer matig en enigszins karakterloos. Ook de vele rare bijgeluidjes irriteren mateloos. Maar goed, ieder zijn ding. Voor mij zijn Andrew Combs en John Fullbright de ontdekkingen van 2012.
01/12/2012 Permalink
vwb John Murry sluit ik mij hier helemaal bij aan. Bij mij ‘werkt’ het album ook niet.
01/12/2012 Permalink
Vind het niet een vervelende plaat om naar te luisteren, maar de 5 sterren lijken me ietwat teveel.
Die zou ik liever geven aan”Silvertooth” van Ethan Daniel Davidson. Een album die helaas over het hoofd gezien lijkt te worden, en dat terwijl je hem hier ook nog eens gratis kunt downloaden: http://silvertooth.bandcamp.com/
02/12/2012 Permalink
Natuurlijk, iedereen mag van The Graceless Age vinden wat hij wil, maar als je aankomt met “matige en enigszins karakterloze zang”(wat wat dan ook moge betekenen) en “het kabbelt maar voort”, dan heb je duidelijk niet echt geluisterd en roep je maar wat om het feit dat de plaat je niet aanspreekt te motiveren. Mijn vraag is dan: heb je de plaat, of heb je even snel wat nummers via Spotify (gedeeltelijk) beluistert en schiet je daarna uit de heup? Als iemand zegt dat de plaat niet bij hem werkt, dat kan ik nog inkomen. Maar kom hier niet aan met allerlei obligate non-argumenten.
02/12/2012 Permalink
Zeg Hugo, jij bepaalt niet wat non-argumenten zijn. Voor jou zijn het non-argumenten, voor anderen niet. Het kabbelt voort, ja. Aan dat nummer van tien minuten komt letterlijk geen eind. En zo kan ik nog wel meer nummers noemen waar werkelijk kraak noch smaak aan te beleven valt. Maar dat is persoonlijk, dat blijf ik er steeds bij zeggen. En niks fragmentjes beluisterd, ik heb echt mijn best gedaan om goed naar de hele cd te luisteren (ook die Sean Rowe kon mij trouwens niet bekoren),
Goed geluisterd heb ik ook naar Andrew Combs. Heel leuke cd, doet me een beetje denken aan Lee Mellor, om maar eens een groot talent te noemen. Ik denk trouwens wel dat ik in de afgelopen vijf jaar wel honderd cd’s heb beluisterd die leuker zijn dan Andrew Combs.
Nog iets anders: ik kan me nog steeds niet aan de indruk onttrekken dat jullie niet zo heel goed tegen kritiek kunnen. Je moet weten: als je iets schrijft wat erg subjectief is, en dat is een recensie van een cd altijd, dan kun je zo nu en dan kritiek verwachten. Maar Hugo, zoals je je al enige tijd geleden meldde: jullie hebben geen behoefte aan het uitbreiden van jullie recensentenbestand, dus is de kans extra groot (omdat er maar een paar schrijvers zijn die ‘aan het woord komen’) dat jullie zo nu en dan worden afgeschoten’, soms met goede en soms met slechte argumenten.
Maar denk maar zo: elke keer als er niet gereageerd wordt, neemt men geen aanstoot aan wat er geschreven is.
02/12/2012 Permalink
Letterlijk komt er aan een nummer van 10 minuten juist wel een eind. Ik bedoel maar… Je schrijft maar wat. Onbegrijpelijk is ook dat je ineens over Andrew Combs begint en dat je wel 100 cd’s gehoord hebt die leuker dan die van Combs zijn. Wat moeten we daarmee? Onder een recensie van John Murry bovendien?
Ik kan heel goed tegen kritiek, maar niet tegen tegen dit soort ongefundeerde prietpraat. In het 10 minuten durende nummer wordt overduidelijk toegewerkt naar een grande finale, je hoort dat Murry vanaf een minuut of 6 ook anders, intenser, gaat zingen. Je kunt het misschien niet mooi vinden, maar je kunt niet zeggen dat het maar wat voortkabbelt.
02/12/2012 Permalink
Als ik zeg: “Wat een rotplaat” punt, dan is mijn kritiek ongefundeerd. Ik motiveer mijn kritiek juist wel door te zeggen dat ik de zang matig en karakterloos vind. Dat jij dit vervolgens een non argument vindt, ja dat mag jij vinden. Ik vind de stem van Murry gewoon erg vervelend, een hele doodse stem. Op het slotnummer neigt het zelfs bijna naar vals zingen. Stemmen maken of breken een plaat, stoort de stem je niet heb je een heel ander verhaal. Little Coloured Balloons is een op zich prachtige compositie en er wordt inderdaad naar een wat jij grande finale genoemd toegewerkt, maar juist door het missen van de juiste stem komt dit voor mij totaal niet uit de verf. Ook de vele vervelende bijgeluidjes zijn eerder storend dan aanvullend. Dat is vooral te horen op Southern Sky. Heel irritant. Het enige nummer dat na een aantal luisterbeurten overeind blijft is No te da ganas.
Over Andrew Combs schreef ik dat ik hem met John Fullbright de ontdekking van 2012 noemde. Dit in reactie op het feit dat jij dit een mogelijke plaat van het jaar noemde. Vandaar dat ik hem hier noemde. Natuurlijk heeft de muziek van Combs verder niets vergelijkbaars.
Paul H vind Sean Rowe ook niet geweldig. Die vergelijking tussen Rowe en Murry vind ik persoonlijk wel treffend. Het zijn beide hele donkere wat lugubere stemmen, maar daar waar ik bij Rowe wel diepgang bespeur mis ik die bij Murry volledig. Ik ben ook geen groot fan van Rowe, maar zijn album kan ik rustig nog eens horen. Deze helaas niet.
02/12/2012 Permalink
Ik kan niks met “karakterloze” zang omdat ik niet weet wat je onder karaktervolle zang zou moeten verstaan. Als je aangeeft dat je de stem van Murry vervelend vindt en als doods of luguber ervaart, geeft juist aan dat deze stem bijzonder is (karakter heeft, zou ik bijna zeggen ;-). Dat kan je inderdaad aanspreken of niet.
Verder ben ik het helemaal met je eens dat een stem heel bepalend is. Als je een stem niet mooi vindt, wordt het een moeilijk verhaal om een plaat te kunnen waarderen. Geen probleem. En dat je de bijgeluiden als irritant ervaart vind ik ook een valide argument. Heeft met persoonlijke voorkeuren te maken. Daar kan je wel een hele discussie over voeren maar dat is meer iets voor in de kroeg.
Waar ik me aan stoorde was “karakterloze” zang en “maar voortkabbelen”.
02/12/2012 Permalink
ben het wel met je eens Hugo, al blijft op deze manier discussieren wel een lastige zaak juist omdat het subjectief is. Echter zijn er altijd feitelijkheden op te noemen waar je wel over kunt discussieren. Ik ben van mening dat dit een topplaatje is, evenals Sean Rowe en vind beide zangers en beide platen bol staan van karakter. Verder kan ik zang en compositie wel uit elkaar halen en vind regelmatig een van beide niet veel maar het andere juist wel. Dat is een kwestie van er “doorheen” luisteren.
02/12/2012 Permalink
nog een keer
The Graceless Age is de beste album van 2012
Niet de beste Americana album…maar de beste album…
02/12/2012 Permalink
Weet je wat nou zo gek is? Ik lees heel veel recensies op heel veel muzieksites: Altcountryforum, Ctrl.Alt.Country, Rootstime, Written in music, Krenten uit de pop, Metacritic, Johnny’s Garden, Ron’s Alt Country, Real Roots Café, Ekaya, Americana UK, No Depression, Paste Magazine en nog zo wat, maar ik erger me bijna nooit aan een cd-bespreking. Maar wel op AltCountry.
Dat geeft toch te denken. Schrijven jullie te zelfingenomen? Te uitgesproken? Ik kan er zelf geen vinger achter krijgen.
03/12/2012 Permalink
Het vreemde aan de hele discussie is dat beide partijen dezelfde subjectieve argumenten gebruiken om de plaat fantastisch en verschrikkelijk te vinden. Dat kan, maar dat de ene partij de andere dan verwijt non-argumenten te gebruiken als hij het er niet mee eens is, is een beetje vreemd. En om een goede vriend van mij aan te halen: over smaak valt niet te twisten, over het hebben van smaak wel 🙂
Dus heren Altcountry: daal af van jullie ivoren torens en ga het gesprek met je lezers op een beetje volwassen niveau aan.
p.s. ik vind deze cd ook niet erg bijzonder (heb hem intensief geprobeerd te beluisteren op Spotify, maar het kabbelt zo erg voort dat ik mijzelf langzaam voelde doezelen. Prima slaapmiddeltje!)
03/12/2012 Permalink
De eerste 4 reacties op dit album zijn positief, maar bij geen enkele van die reacties staat bij waarom men dit een “pracht CD”, vind of “grote Klasse” is of het “verdient om hoge ogen te gooien in de einde jaarslijsten”. Persoonlijk vind ik “Klasseplaat” net zo argumentloos als “Waardeloze plaat”. Alleen in het negatieve geval moet je je altijd verantwoorden. Maar dat is niet alleen hier hoor, dat is overal zo en ik ben er wel aan gewend. Ik noem Murry’s stem karakterloos en dat vind Hugo een non-argument. Als ik het gezegd, wat een leuke plaat en wat een karaktervolle stem, dan had ik op zeker geen reactie gekregen. Karaktervol is net zo’n non-argument als karakterloos. Alleen klinkt het eerste positiever. Maar goed, Hugo is tenminste zo sportief te reageren en dat waardeer ik. Ik erger me absoluut niet aan de recensies van wie dan ook op de site. Ik kom juist op de site omdat ik het leuk vind. Als ik me erger dan zoek ik wel een andere hobby. Wat mij betreft, ga rustig zo door. Ik ga ook door met reageren als dat mag en dan mogen jullie rustig mij weer van repliek dienen. We leven in een vrij land, wees blij en maak er gebruik van. Laten we ons alstjeblieft niet zo snel aangevallen voelen.
04/12/2012 Permalink
Misschien zijn de eerste 4 reacties het wel eens met de schrijver van deze recensie. Vandaar mijn korte reactie.
04/12/2012 Permalink
Inderdaad ga ik geen discussie aan met iemand die het met mij eens is. Interessanter is het om dat te doen met iemand die het oneens is. Om die reden zou is ws ook niet gereageerd hebben als iemand ta.v. deze plaat gezegd zou hebben dat Murry een karaktervolle stem heeft. Ik zou hoogstens mijn wenkbrauwen gefronst hebben.
Voortkabbelend vind ik nog steeds een bijzonder vreemde omschrijving voor deze plaat. Ik heb ´m inmiddels zeker 50 keer beluisterd en kan op geen enkele manier begrijpen dat dit als een voortkabbelende plaat kan worden beschouwd.
Voortkabbelend is ook geen omschrijving die ik in andere recensies van deze plaat gelezen heb.
Dat kan je, met uitzondering van punk en metal, wel alles voortkabbelend gaan noemen.
04/12/2012 Permalink
EXACTLY
En nog een keer…The Graceless Age is een prachtige album….5 sterren cd
05/12/2012 Permalink
Vandaag ontvangen: John Murry….. Mon Dieu, wat kan voortkabbelende muziek toch mooi zijn… Prachtplaat!
05/12/2012 Permalink
Sportieve reactie Hendrik in deze discussie die een beetje richting ontsporen ging. Verder vind ik het ook een super plaat en idd; ga vooral zo door!
16/01/2013 Permalink
Ik heb het, nieuwgierig geworden door de hoge ogen en de discussie hier, ook maar eens beluisterd. Mij kan het ook niet bekoren. De zang klinkt alsof de zanger een enorme kater heeft en met een pistool op de slaap wordt gedwongen nu eindelijk deze cd op te nemen. Naar mijn idee is dit weer een van de vele zelf-gehypte artiesten/albums, waarbij ik onwillekeurig altijd moet denken aan “kunstliefhebbers” die in katzwijm vallen bij het aandachtig beschouwen van een volledig monochroom vlak.
Overigens is een zinnige rationele discussie over dit soort “smaak-aangelegenheden” natuurlijk per definitie uitgesloten en kan deze hooguit een zekere amusementswaarde hebben.
16/01/2013 Permalink
Trouwens, bedankt voor de Davidson tip, Theo!
05/04/2013 Permalink
John Murry komt naar Nederland. 1 mei in Paradiso, 2 mei in het Paard van Troje en op 3 mei in Merleyn
06/07/2013 Permalink
Ik heb alleen de recensie gelezen. Wat een prachtige muziek. Jammer dat ik de man gemist heb in Paradiso. Volgende keer.
24/01/2014 Permalink
Hij speelt Rotown, Rotterdam, in Maart.
21/09/2024 Permalink
Wat is deze plaat toch een – verontrustend, ongemakkelijk – absoluut meesterwerk.