Ace Records is al jaren het toonaangevende label op het gebied van het opnieuw uitbrengen van oude soul, blues en rock-‘n-roll. Die status hebben ze wegens de perfecte geluidskwaliteit, het verzorgde artwork en de uitvoerige linernotes met veel aandacht voor de historische context van de muziek. Het onder de Ace-familie vallende sublabel Big Beat duikt de laatste tijd in de geschiedenis van countryrock. Neem dit I Wrote A Song – The Complete 1970’s Recordings (Big Beat/Munich) van Marty Cooper. Wie? Nee, ik had ook nog nooit van de man gehoord. Achterop deze verzameling staat dat het gaat om ’two soft rock singer-songwriter albums from 1972 and 1979′. Dat is een beetje jammer, want eigenlijk had daar moeten staan dat het om twee countryrockalbums gaat. Nou ja, doet er niet zoveel toe. Veel belangrijker is dat deze muziek onder de aandacht wordt gebracht. Want verdorie, hoe kan het dat dit nog nooit opgemerkt is? A Minute Of Your Time (1972) en If You Were A Singer (1979) bevatten zeer bijzondere countryrock. De mooi gearrangeerde nummers hebben wel iets weg van Rick Nelson ten tijde van Garden Party (met zijn countryrockende Stone Canyon Band dus). Veel meer nog lijkt dit op de sublieme platen van Michael Nesmith. Diens liefhebbers weten nu genoeg, lijkt me. Cooper neemt de luisteraar als een adelaar mee op een glijvlucht over het westen van Amerika. Zoals gezegd, ik had nog nooit gehoord van Marty Cooper, toch is hij allesbehalve een sufferd. Zo leren de linernotes dat hij in de jaren zestig als tiener nummers schreef als Peanut Butter (The Marathons), Hey Harmonica Man (Stevie Wonder) en samen met Jack Nitzsche verantwoordelijk was voor diens instrumental The Lonely Surfer. Rond dezelfde tijd vormde hij met Lee Hazlewood en diens vrouw The Shacklefords. Over zijn begeleiders had Cooper bepaald niet te klagen met jazzgitarist Larry Carlton, Richard Bennett (tevens gitaren) en John McKuen van The Nitty Gritty Dirt Band, om maar even de bekendsten te noemen. Nummers over cowboys, indianen en wiet rokende hippiemeisjes werden later opgenomen door uiteenlopende artiesten als Bobby Bare, Pat Boone (hmmm, dat feit doet echt geen afbreuk aan het gebodene op deze plaat), Sammy Davis en Hearts And Flowers. Doordat Cooper na dat eerste album vooral actief was met het schrijven van muziek voor commercials – dat verdiende namelijk veel beter – duurde het zeven jaar voordat het tweede album (met gitarist James Burton) gerealiseerd werd. Donnie en Marie Osmond hadden een hit met A Little Bit Of Country, A Little Bit Of Rock’N’Roll, wat Cooper veel aandacht opleverde, maar misschien niet van rockjournalisten. En toch, deze twee platen bevatten rijke orkestrale countryrock die serieus genomen mag worden. Een ontdekking. Had ik de naam van Mickey Newbury al laten vallen? Nou, bij deze dus. De sound van Cooper is een soort bubblegum-uitvoering van diens werk. Ten Dollar Room is trouwens countrysoul. Benieuwd geworden? Terecht!
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie