Heel bijzonder, dit Vellamo (eigen beheer) van het Finse duo Vellamo. Dat begint al met de Finse teksten. Minne Kulkee Sinun Matka, Juokse Frank Juokse, Ja Se Mies, hier valt geen touw aan vast te knopen. Die teksten staan netjes afgedrukt in het tekstboekje, maar dat helpt natuurlijk niets. Pia Leinonen zingt trouwens ook wat liedjes in het Engels. Vellamo is een duo dat naast de zangeres bestaat uit Joni Tiala, die zorgt voor een fraai geluidsdecor met gitaren, mandoline en een Hammond B3. De Finse volksliedjes dragen sporen van Britse folk en meer…

Met zijn schorre stem schiet Langhorne Slim jubelend en gejaagd uit de startblokken met het titelnummer van The Way We Move (Ramseur Records/Bertus). Hij neemt nauwelijks gas terug op Bad Luck. De drums jagen toetsen, fiddle en banjo aan. Dit soort enthousiaste folkpunk kan in de studio makkelijk de grond onder de voeten verliezen. Zo niet op dit album van Langhorne Slim & The Law. De Amerikaan stort zijn ziel en zaligheid uit in een prachtige collectie liedjes die zijn opgedragen aan zijn overleden opa en de eveneens gestorven meer…

Een erg lekker album waarop verrassende afslagen worden genomen in het muzikale landschap dat tegenwoordig americana heet, dat is dit The Winter Year (eigen beheer) van City Dwelling Nature Seekers. De band komt uit Pittsburgh, Pennsylvania, en op twaalf zorgvuldig gecomponeerde prachtsongs verbinden ze ouderwetse countryrock met modernere altcountry. De golvende countryrock van opener Halfway Home is vlot en melodieus en eind jaren zeventig had je het zelfs licht commercieel kunnen noemen. Het daarop meer…

Jessica Maron kwam naar Nashville met een platencontract onder haar arm, maar een solocarriere kwam niet van de grond. In de pauze van een opnamesessie van een achtergrondkoortje bij een andere artieste speelde ze achterloos het nummer Rodeo Queen, waarna de opnameleider, Tyler James, haar gelijk aanbood om samen een plaat te maken. Samen vormden ze het duo Escondido en The Ghost of Escondido is hun eerste volwaardige cd. De 10 nummers, waaronder natuurlijk dat Rodeo Queen, werden op één dag opgenomen. Heerlijk, zo kan het meer…

Tim Gearan zingt over een vriendin die helemaal wild is van Waterloo Sunset van The Kinks, terwijl ze nog niet eens geboren was toen dat nummer uitkwam. Get A Gun heet het liedje en met dat begin van Riverboat (eigen beheer) ben je direct goed bij de les. Die stem van Gearan combineert Bobby Charles en Paul Westerberg. Gerafeld en scherp. Voeg daar nog wat blazers aan toe en het mag duidelijk zijn dat Gearan een interessante koers vaart. Op dit nieuwe album vertoeft de inwoner van Boston vooral in New Orleans. Niet alleen op meer…

Sympathieke kerel, deze Jarrod Dickenson. Dat is althans de overheersende indruk die het album The Lonesome Traveler (eigen beheer) achterlaat. Het is een en al goedmoedige warmte. ‘Take me back, Rosalie, take me back / I’ve been running away for too long / All the while I roamed / I thought of none but one / So leave the porch light on / I’m coming home / I’m coming home’, zingt hij op Rosalie. Die bedachtzame, enigszins hese zang zorgt er ongetwijfeld voor dat hij met liefde wordt ontvangen. Gevaar schuilt er niet in de muziek van deze meer…

Een paar dagen geleden bespraken we hier het heerlijke debuut van The Self Help Group. Het label dat deze plaat uitbrengt, Union Music Store, stuurde ook Way Up On The Hill van Hatful Of Rain mee. En die is niet onwelkom. Hatful of Rain is een kwartet uit Brighton dat zich specialiseert in Appalachian folk en bluegrass. Hier en daar hoor je echter ook wat Keltische accenten, waarmee deze band zich enigszins onderscheidt van de duizenden andere gezelschappen binnen het genre. De leadvocals komen meer…

Met de woorden ‘You can’t leave your story / But your story can leave you’ vat Kevin Abernathy een interessante kwestie bij de horens. Hij zingt het aan het slot van het titelnummer van Some Stories (eigen beheer). Het gaat over de zeggingskracht van een liedje. Maar ook over het ontbreken daarvan. En hoe het kan dat een verhaal dat eerst heel interessant lijkt, opeens alle aantrekkingskracht verliest. En wat een schrijver met dat alles aanmoet. Soms komt een tekst zo aanwaaien en een andere keer blijf je maar over de woorden meer…

Een heel bijzondere nieuwkomer in het wereldje van Amerikaanse rootsmuziek is Bhi Bhiman. Zijn ouders emigreerden van Sri Lanka naar de Verenigde Staten en die exotische achtergrond verschaft de singer-songwriter een geheel eigen geluid. De liedjes op Bhiman (Tummy Touch/Bertus) zijn te situeren tussen folk en soul en vallen op door een combinatie van humor en maatschappijkritiek. Bhiman zingt over te grote ego’s in te snelle auto’s (Take What I’m Given) en topondernemers die over de rug van de gewone man een crisis meer…