The Lonely Souls omschrijven zichzelf als bluesrock, maar daarmee doen ze zichzelf enorm tekort. Vital Signs (eigen beheer) heeft weinig met dat genre van doen. De band speelt namelijk veel te lekker en losjes voor die typering. Deze Schotten passen veel beter te situeren naast een band als Deer Tick. Ze beginnen hun tweede plaat met Old Scratched 45 en als we dat singletje zouden omschrijven, dan zouden we zeker The Rolling Stones noemen. Zo ongeveer circa Sticky Fingers of Exile On Main Street. De Stones op hun best dus. Halverwege plaatsen de Schotten een mooie funky versnelling en krijgen de gitaren de ruimte die ze opeisen. Denk ook aan een heel klein beetje aan southern rock. Maar het is vooral ook de geweldige stem van Paul Clinton waarmee de show wordt gestolen. Die stem bibbert wat als een Roky Erickson. Op Steelman voegt zich een banjo bij het bandgeluid. En wat is die slidegitaar lekker in de context van deze harde rock. Op You’re The One That I Think Of At Night domineren akoestische gitaren en mondharmonica. Not The Marrying Kind is een onbeschaamde doordruk van Devil’s Right Hand van Steve Earle, maar ik kan het The Lonely Souls geen moment kwalijk nemen. Heerlijk nummer. Het rockt en heeft een mandoline. Op Lonely Soul eindigen ze in de goot. Zoals gezegd, plaats deze rock-‘n-roll naast de gepassioneerde rootsrock van Deer Tick. Het is overigens volgens mij broer Mark Clinton wiens zang voor die vergelijking met de band van John McCauley zorgt. Hoe dan ook, dit is een gaaf album. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie