Het gebeurt me niet vaak dat ik na drie nummers al ben weggesukkeld, maar Farmington Hill krijgt het voor elkaar. Het kwintet uit Colorado doet op hun debuut, Bridge To Nowhere (eigen beheer) alsof het nog steeds 1994 is. Het is niet eens zo slecht en tweemaal ontwaak ik zelfs uit mijn halfcoma (bij Daddy, You Don’t Care Anymore en Pass Out notabene), maar dit soort muziek heb ik al 500 keer gehoord. En regelmatig veel beter. Het dendert maar door en steeds in hetzelfde geluidsidioom: drums, bas, telecaster, pedalsteel en de wat dunne zang. Na diverse draaibeurten kan ik de meeste nummers nog steeds niet onderscheiden. Dame en heren van Farmington Hill, de volgende keer graag wat meer afwisseling! Dit is inderdaad een brug naar nergens, passender had ik het niet kunnen noemen. Lelijk hoesje trouwens, maar da’s bijzaak.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie