Wanneer wordt Steve Earle in het rijtje wereldsterren Neil Young, Bruce Springsteen, Prince opgenomen? Hij heeft ruim voldoende interessant materiaal uitgebracht en zijn levensloop (vrouwen, drugs, gevangenis) is ook opvallend genoeg. Toch blijft hij totnutoe alleen een icoon voor degenen met een welwillend oor voor rootsmuziek. Maar het uitkomen van het uitstekende The Low Highway (New West Records) kan een aanzet daartoe zijn. Niet dat Earle, begeleid door zijn live-band The Dukes (& Duchesses), het nu ineens zo anders doet, maar de 12 nummers zijn net iets toegankelijker dan die op de vorige albums van de ‘hardcore troubadour’. Bovendien is de plaat als geheel lekker afwisselend. Ook de oude fans kunnen tevreden zijn. Nog steeds levert hij kritiek op de samenleving: Invisible gaat over het lot van degenen die het niet redden. En in het titelnummer zingt hij b.v. ‘The ghost of America watching me / Through the broken windows of the factory.’ Symphatiek is ook zijn bluegrass-ode aan Warren Hellman, de miljardair die jarenlang een groot festival, Hardy Strictly Bluegrass in San Francisco, financierde. Bovendien kan er, b.v. in Calico County, weer ouderwets gerockt worden! Kortom, met The Low Highway haalt Earle het beste in hemzelf boven. Dat is in elk geval voor mij genoeg. En, om even terug te komen op de vraag in de eerste zin van deze recensie, wereldsterrendom zit er natuurlijk niet meer in voor Earle. Daar zijn hele andere dingen dan een toegankelijk en afwisselend album voor nodig.
22/04/2013 Permalink
Eens. Heerlijke CD. Ik vind ook dat Steve in het rijtje hoort van Neil en Bruce. Of Prince daar ook hoort, kan ik niet beoordelen. Daarvoor ken ik ’t vele werk van Prince niet goed genoeg.
27/04/2013 Permalink
Geen wereldster, zou het iets te maken kunnen hebben met zijn praatzingen in dat knauwende amerikaanse (texaanse) accent. Ben er zelf in ieder geval wel allergisch voor.
28/04/2013 Permalink
Dit album haalt het niet bij zijn vorige. I’ll never get out of this world alive kende geen enkel minder moment en benaderde de perfectie zoals hij dat daarvoor alleen met de Del McCoury Band op The Mountain deed. Ook albums als Transcendental Blues, El Corazon en I feel allright zijn stuk voor stuk een tikkie beter. Op zijn nieuwste album staan wel een aantal fantastische songs. De opener is geweldig en vooral vanaf Invisble is het gewoon perfect. Het grote manco zit hem daartussen. Calico County is wel heel simpel en lijkt te zijn gemaakt om straks tijdens de tour even los te kunnen gaan. Ook niks mis mee natuurlijk. That all you got, Love’s gonna blow my way en Pocket full of rain (vooral die) zijn echt dermate zwak dat de eindsprint die daarna volgt ook wel hard nodig is. Kortom een album met 2 gezichten, maar nog altijd ruim voldoende om van te genieten. Een Earle is nog nooit een miskoop geweest en dat is deze ook absoluut niet.