The Dirty Guv’nahs zou wel een aardig bandje voor een festival zijn. Sorry, maar dat is lullig bedoeld. Want rock-‘n-roll voor een menigte op een grasveld is een verschrikking. Een zaaltje van een paar honderd mensen, dan moet het wel ophouden. Weg met die holle poses en lachwekkende proporties, rock-‘n-roll moet je kunnen ruiken voor echte beleving. Zweet! Afijn, een beetje een raar begin van een cd-recensie. Maar ja, dit waren zo ongeveer de gedachten bij Somewhere Beneath These Southern Skies (Dualtone/Blue Rose/Sonic Rendezvous). Het is het derde album van The Dirty Guv’nahs, zes jongemannen uit Knoxville, Tennessee. Na twee onafhankelijk uitgebrachte platen zijn ze nu onderdak bij een platenmaatschappij en tonen ze ambitie. Helaas, want al die opgeklopte euforie leidt tot niets. Don’t Give Up On Me smeekt James Trimble, de zanger van het stel, maar die lelijke zang die daar in een boogje overheen gaat en de toetsen, de bassdrum, het is het allemaal niet. Good Luck Charm begint met een Stonesy riff en als er dan ook wat blazers om de hoek komen kijken, dreigt het even heel lekker te worden, totdat de zang gladjes de boel onderuit laat glijden. Soms is die stem van Trimble echt fraai, maar vrijwel elk nummer verpest hij het door teveel zijn best te doen. Zodat er niet veel meer overblijft dan lelijke, betekenisloze liefdesliedjes. Met holle frasen als ‘Temptation, I don’t need you’. Echt lelijk is het oohooohooooh van Lead Kindly Light, hoewel dat moment nog net iets minder erg is als het nanaanaaa van Goodnight Chicago. Honey You is best aardig, maar dat meeklapmoment halverwege is dan weer doodzonde. Het rustige Fairlane is een van de betere nummers, net als afsluiter One Dance Left, waarin het leven tot normale dimensies wordt teruggebracht met een vinger die door het haar strijkt en het plan om samen oud te worden.
18/06/2013 Permalink
Ik ben wellicht een beetje een proleet maar ik vind dit wel een lekker plaatje: typisch geval van lekker hard draaien terwijl je in een mooi zonnetje over D-wegen in Frankrijk rijdt. Het is allemaal niet zo zwaar op de hand, maar het is de betere AOR. Maar goed: voor de echte snob is dit natuurlijk veel te licht en te veel entertaining. Van mij mogen ze trouwens zo op een festival komen spelen, wil ik wel lekker in het gras liggend met een biertje naar deze jongens luisteren. Heerlijk, zonder dat ik last heb van het zweet van een ongewassen mid life crisis naast me 🙂
21/06/2013 Permalink
ps: Tip voor wie graag op stenen staat bij een Festival: bij mij om de hoek, 28 en 29 juni Bluegrassfestival Pijnackerplein met veel leuke muziek waarbij het goed toeven is…
http://bluegrassfestival.nl/site/programma/tijden-schema/