Wellicht door de nogal late release in Europa van Nothing Here Seems Strange (New West/Rough Trade) heeft dit album van Buxton niet de aandacht gekregen die het verdient. Heeft vast ook te maken met het feit dat de muziek van de uit vijf personen bestaande band uit Houston, Texas, moeilijk te rangschikken is. Vaste bezoekers van deze site weten wel dat we hier de oren dan juist extra spitsen. Dat wordt beloond, want Buxton is een spannende band. Mijn persoonlijke favoriet van twee jaar geleden Robert Ellis maakte deel uit van Buxton, maar behalve gitaarspel op Fingertips speelt hij hier geen rol meer. Even terzijde: van Ellis valt mogelijk aan het eind van dit jaar nieuw werk te verwachten. Over nu naar Nothing Here Seems Strange, een album dat niet echt valt in de indiehoek en ook geen pure rootsplaat is. Opener Wolves And Owls belooft heel veel. Een banjo, een zigzaggende elektrische gitaar, vocalen als Fleet Foxes… Het al genoemde Fingertips is een pianonummer waar die hoge gepijnigde stem referenties oproept aan Syd Barrett. Dat psychedelische komt vaker om de hoek kijken. Down In The Valley is bijvoorbeeld psychedelische countryrock. En bij het fraai gezongen Broke From Bread zou ik graag de naam van Moby Grape droppen. Bijzondere samenzang, soms nogal zweverig zoals op het met banjo opgetuigde Lynchburg Ferry, is een van de sterke punten van Buxton. In Riverbed klinkt romantisch pianospel en dito zang, waarna de weelderige sound culmineert in een dik toetsentapijt. De accordeon van Boy Of Mine brengt een bijna Griekse sfeer. Deze cd van Buxton verscheen in Amerika al begin vorig jaar, maar dat staat een aanbeveling nu vanzelfsprekend totaal niet in de weg.
24/07/2013 Permalink
bijzonder plaat!
24/07/2013 Permalink
In die zin bijzonder dat je dit soort platen niet elke dag hoort. Dat maakt inderdaad nieuwsgierig, maar na het beluisteren van dit album is de vraag gerechtvaardigd of dit qua schoonheid ook bijzonder is. Wat mij betreft niet. Een nummer als Boy of nine is fantastisch, maar is maar een schaars hoogtepunt wat mij betreft. De naam Fleet Foxes wordt ook aangehaald en ja dat is ook al niet echt mijn ding, dus ik had het kunnen weten. Maar ja Robert Ellis zat hierbij en zijn album vond ik wel geweldig. Dit album echter klinkt me allemaal te weinig spontaan, alsof over elke noot uitvoerig vergaderd wordt. Roots is voor mij toch het genre van: pak een gitaar en ga spelen. Een pakkende melodie en een pakkende tekst doen de rest. Dat gevoel mis ik hier.
26/07/2013 Permalink
Gode cd John, bedankt voor de recensie.