Chip Taylor was in 2011 voor een festivaloptreden in Noorwegen toen Breivik er zijn aanslagen pleegde. Met zijn Noorse en Zweedse begeleiders met wie hij al langer samenwerkt, nam de Amerikaan het stemmige Block Out The Sirens Of This Lonely World (Trainwreck/Rootsy/Sonic Rendezvous) op. Het is een album waarop de zon door een donker wolkendek breekt om het koude water te verwarmen. Want een mens moet hoop houden en daarvoor is Taylor de aangewezen man. Hij kruipt bijna in de microfoon. Je hoort zijn tong door het speeksel roeren. Je hoort de praatzingende oude man door zijn neus ademen. Troostrijke woorden. Onbegrip. Boosheid. Zo af en toe balanceert hij echter op het randje met zijn goede bedoelingen. Al dat medeleven heeft na enkele draaibeurten bijna een averechts effect. Zodat je het kinderkoor in God Bless Norwegians wel erg dik aangezet gaat vinden. Gelukkig is er meer: North Caucasus Fight Club is een aanklacht tegen het bewind van Poetin en verder vergeet Taylor ook de liefde niet als onderwerp. En er is ook nog een bonus in de vorm van een tweede cd met vijf luchtige liedjes.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie