De vorige plaat van Jeffrey Foucault droeg de titel Cold Satellite (zie recensie). Nu heeft hij zijn band zo genoemd. Op Cavalcade (Signature Sounds/Continental Record Services/Munich) brengt de Amerikaanse singer-songwriter wederom gedichten van Lisa Olstein tot leven. Prima, maar dat feit is eigenlijk van ondergeschikt belang. Waar het hier namelijk echt om gaat is de geweldige rockmuziek van Cold Satellite. De elektrische gitaren van Foucault, Hayward Williams (tevens toetsen) en David Goodrich die uitbreken en dan weer ruimte maken voor elkaar. Op een nummer als Pearlescent klinkt het bijna als Come of Afghan Whigs. En op Elsewhere als de Stones. Voeg daarbij de uitstekende ritmesectie gevormd door Billy Conway (drums) en Jeremy Moses Curtis (bas) en niet te vergeten ook de huilende steelgitaar van Alex McCollough en je hebt een geweldige rockplaat. Vooral ook doordat Foucault net als op de voorganger zijn strot weer vol opentrekt. Heerlijk!
05/09/2013 Permalink
Een superplaat die ik al wekenlang dagelijks draai. Wat mij betreft had er wel een sterretje bij gemogen! De rocknummers zijn inderdaad geweldig, maar de ballads doen er niet voor onder. “Glass Hands” is mijn favoriet.