De herfst nadert. De bladeren verschieten van kleur. Groen verandert in oranje. Tijd om de natuur in te trekken en je te verwonderen over al die pracht. Voor Israel Nash (de naam Gripka laat hij tegenwoordig weg) vormde zijn nieuwe omgeving in de heuvels rond Austin, Texas, de inspiratie voor zijn sublieme derde plaat Rain Plans (Continental Song City/Munich). Op Woman At The Well is het heel even weer John Fogerty die dient als referentie, maar voor de rest is het veeleer Neil Young op zijn allerbest (Everybody Knows This Is Nowhere) waar aan valt te denken. Who In Time brengt zwevende zang op een luchtlaagje, als vage beelden in de zinderende hitte. Myer Canyon is nogal psychedelisch totdat de steel het liedje oppakt en naar een orkestraal einde brengt. Violen komen er trouwens niet aan te pas. Het zijn de gitaren van Nash en Joey McClennan en de steel van Eric Swanson die de boel in vuur en vlam zetten. Het titelnummer heeft wegwaaierende gitaarakkoorden en stromen uit orgels, waarbij bas en drums de paaltjes zetten voor de meanderende lijn. Met Rexanimarum komt deze door Nash zelf geproduceerde plaat tot een meesterlijk einde. Stuiterende gitaren, glijdende gitaarakkoorden, gitaarloopjes die op en neer bewegen. Vol schwung en overgave, ook in de zang. Wow, de herfst wordt mooi.
21/09/2013 Permalink
Inderdaad een wonderschone plaat. Hij is niet zo pakkend en verrassend als zijn debuutplaat. Gelukkig klinkt dit derde album productioneel beter als diens voorganger. Hij behoudt zijn eigenheid waarin je wel kunt horen waar hij de mosterd vandaaan haalt maar weet ook weer een dimensie toe te voegen. Mooie ontwikkeling en hij weet zich met de altijd zo bepalende derde plaat zich definitief tot de top van de americana te nestelen en is los van het stempel wel eens tot de eendagsvliegen te kunnen behoren.
21/09/2013 Permalink
Ben zeer benieuwd, ik zie hem nog niet op Spotify staan. Zijn vorige behoorde al tot de beste rootsplaten van 2011. Enige puntje van kritiek was de iets te nadrukkelijke Neil Young connectie. Niet eens omdat ik geen Young fan ben, maar meer vanwege het enigszins ontbreken van een eigen gezicht. Als hij zich daarin op deze plaat op doorontwikkeld heeft dan heb ik er alle vertrouwen in.
22/09/2013 Permalink
NY is all over the place, maar desondanks een leuke plaat. De spontaniteit lijkt enigszins gestuurd in vergelijking tot zijn vorige.
22/09/2013 Permalink
Aantal nummers beluisterd en hoe bedoel je Neil Young.
Zijn debuut cd vond ik niet heel veel aan.
23/09/2013 Permalink
Ik ken voorlopig alleen het titelnummer via Youtube en dan lijkt me duidelijk wat er met de Neil Youngvergelijking wordt bedoeld. Een copy van de Young stijl. Dat had hij nou moeten voorkomen. Hopelijk vallen de andere nummers in positievere zin op. Ik had me er zo op verheugd, op de nieuwe Israel Nash. Dan is het titelnummer een fikse tegenvaller.
23/09/2013 Permalink
Wat een fenomenaal mooi album is dit zeg, ik ben er echt helemaal ondersteboven van! Wat een muzikaal lef, pure americana betovering zoals je dat maar zelden tegen komt. Wacht maar tot deze man ons hiermee live de oren komt wassen, ik zal zorgen dat die van mij goed smerig zijn!
24/09/2013 Permalink
Ha, ben het helemaal met je eens. Live wordt dit alleen maar beter. En ze komen in mijn woonplaats, dus dat komt helemaal goed. Lekkere plaat!
24/09/2013 Permalink
Super cd meer kan ik niet zeggen top
30/09/2013 Permalink
Je kunt er niet omheen te constateren dat hier een epigoon aan het werk is, maar ik vind het een stuk beter te pruimen dan wat Nelis de laatste tijd zelf heeft gewrocht
01/10/2013 Permalink
het zal wel aan mij liggen als ik zo alle reacties lees, maar ik vind het een vrij saaie plaat met een paar kleine uitschieters…
01/10/2013 Permalink
Geweldige plaat. Zelden een album gehoord waarbij alle nummers naadloos bij elkaar passen. Als wolken in de lucht. Schitterende geluidsmuur, mooi gespeeld, prima zang en songs die bij iedere luisterbeurt meer prijsgeven. Maar nog steeds niet alles. Alsof je eerst veel moet fantaseren voordat Nash de geheimen prijs wil geven. Plaat van het jaar.
02/10/2013 Permalink
Nou David, wat mij betreft ligt het helemaal niet aan jou. Ik kan er ook maar niet aan wennen. Ik blijf het proberen, maar veel beter wordt het er nog niet op. De afsluiter is het enige nummer dat ik echt mooi vind. Ik heb van het titelnummer eens een akoestische versie voorbij zien komen. Daar zit hij op een boot. Dat is een geweldige uitvoering. Hetzelfde nummer op de plaat klinkt werkelijk helemaal nergens naar. Helemaal vervormd, de zang ver weg en telkens die repeterende zeikerige klanken. Ik vind het wel voor hem pleiten dat hij na het fantastische Barn Doors & Concrete Floors van zijn pas af durft te wijken. Hij heeft wat mij betreft echter een verkeerd pad gekozen.
02/10/2013 Permalink
Ik heb deze cd nu een keer of zes gedraaid en telkens weer vroeg ik me af: kan dit of kan dit niet? Uiteindelijk is mijn conclusie (en daar hoeft niemand het mee eens te zijn): deze na-aperij kan dus niet. Israel kan beter in een Neil Youngcoverband gaan zingen en spelen.
02/10/2013 Permalink
Nou dat is wel heel drastisch, maar ik begrijp je absoluut wel. Dat hij dezelfde stem heeft kan hij niks aan doen, maar om dan ook de stijl en uitvoering te copieren is jammer, maar vooral onnodig. Zo’n talent moet zijn eigen weg gaan en niet leunen op iconen uit het verleden. Als de nummers op zich dan nog een X factor zouden hebben dan was hij daarmee weggekomen, maar behalve de opener en de laatste 2 nummers is het wat mij betreft een saaie plaat die ternauwernood een voldoende scoort. Ik ben een enorme fan van de steel, maar zelfs dat apparaat gaat me op deze plaat tegenstaan. Da’s toch niet best. Maar goed, volgende keer beter. Ik hou alle vertrouwen in Gripka.
02/10/2013 Permalink
IK had hoge verwachtingen na alle reacties hier, maar ik vind het een saaie plaat zonder enige dynamiek, met slecht 1 of 2 liedjes die beklijven. Ik ken de beste man verder niet, dus weet niet of dit structureel is of een incidentje. Blij dat ik niet de enige ben, je gaat soms twijfelen aan jezelf als iedereen lyrisch achter een artiest aan gaat lopen :-).
Enfin mijn plaat van het jaar komt dit jaar sowieso niet uit de altcountry hoek (hoewel een ervan hier wel is gerecenseerd): The Elvis Club van The Del Lords moet het uitvechten met Circus Life van Dan Baird (net de digitale download als voorproefje al ontvangen) en het meer dan geweldige Rock till ya Die van de herrezen Kings of the Sun (maar dat soort hardrock zal hier door sommigen alleen als guilty pleasure beluisterd worden, want politiekmuzikaal natuurlijk niet correct): wordt waarschijnlijk een gedeelde 1e plaats. Israel Gripka komt ook op 1: van de saaiste plaat van het jaar 😉
02/10/2013 Permalink
Oh…..komt Dan Baird weer met wat nieuws?
Verder onbegrijpelijke reacties jongens 😉 Gewoon een paar keer luisteren. Dat epigonisme van Young wordt nogal overdreven, vind ik. Juist iemand die wel volledig zijn eigen weg zoekt en vindt. Prachtig geluid.
03/10/2013 Permalink
Mee eens Erik. In de psychedelisch aandoende instrumentatie van sommige nummers hoor ik eerder de vroege Pink Floyd tot aan Animals dan Neil Young, al zwermt de geest van Young er uiteraard ook duidelijk over. Beter goed “gejat” dan slecht bedacht. Al valt het met dat jatten ook best wel mee. Ik vind het een heerlijke plaat.
03/10/2013 Permalink
Daarmee geef je precies aan waarom dit voor mij juist geen goede plaat is. Ik houd en niet van psychedelica en niet van Pink Floyd en heel vaak ook niet van Neil Young. Goed gejat is beter dan slecht bedacht, helemaal mee eens. Kwestie van smaak of dat in dit geval zo is. Als je een “goed gejat” album wilt horen dan raad ik een ieder de nieuwste plaat van Chet O’Keefe aan (Because of You). Een John Prine en Guy Clark mix, maar o zo heerlijk. Vind ik dan.
03/10/2013 Permalink
@Arjan: dank, nu begrijp ik waarom ik er nix aan vind: ik houd ook helemaal niet van Pink Floyd 🙂 of van Psychedelica
@Hendrik: ik ga zeker eens naar die jatplaat luisteren
@Erik: nog een paar keer luisteren? Doe me een plezier, het leven is al te kort voor alle mooie dingen, laat staan dat ik tijd ga verdoen aan zaken die het niet waard zijn
03/10/2013 Permalink
Pffff…..
03/10/2013 Permalink
@Hendrik: Bedankt voor het melding maken van nieuw O’Keefe album! (Snel na z’n vorige Game Bird wat ik een heel mooi album vond. Voor wie hem niet kent, eerste album deed me wat aan Matt Harlan denken).
On topic: ik vind Rain Plans wel een heel mooi album 🙂
05/10/2013 Permalink
Mooi dat niet-twisten hier!
08/10/2013 Permalink
Voor diegenen die ivm Gripa’s nieuwe plaat liever niet de N. Young highway willen volgen raad ik de band The White Buffalo aan. Ik heb Gripka’s of Nash’s (vanaf deze release) plaat nog niet volledig gehoord, maar zijn eigen snuit in het geluid van deze plaat is helaas niet bepaald de Gripka sound die ik gewend ben. In zoverre ik het nu gehoord heb is het meer Crosby, Stills, Israel Nash & Young.
08/10/2013 Permalink
Tsja, ‘Rain Plains’, weer zijn hype-plaat. Dat moet je wel goed vinden, immers hij doet Neil Young zo goed in onze herinnering roepen.
Maar Neil was op z’n best in de jaren zeventig, we zijn nu ruim dertig jaar verder.
Alle fans, geniet er vooral van!
09/10/2013 Permalink
goeie tip, Joe!
09/10/2013 Permalink
@Benny; Hoezo is Rain Plans een hype plaat?
19/10/2013 Permalink
Altijd mooi die albums die zoveel reacties oproepen, heerlijk. Ik ben inmiddels zwaar verslingerd en wat mij betreft gaat er niemand over heen, een 10,1 gerecenseerd, maar dat is dan ook mijn beleving. Die is inmiddels al bij heel wat mensen binnen gedrongen, album staat al in onze top 5 van het jaar qua verkoop, bij Vanderveen in Assen. Maar ook al was dat niet het geval, ik sta echt vet te genieten. Neil Young invloeden, jazeker, maar beter Neil Young in je muzikale dna is helemaal niet verkeerd, Israel geeft z’n eigen draai eraan en is volgens mij muzikaal nog maar net begonnen. Barn doors leek me haast niet te overtreffen, maar Rain plans komt aardig in de buurt.Dus geniet, of skip hem maar, ieder z;n meug 🙂
27/10/2013 Permalink
Buiten dat Gert-Jan: in de altcountry heb je 1000 bands die op de Stones lijken, minsten net zoveel op pakweg Cash en Jennings, en dan is er 1 die wat op Neil Young lijkt, en die wordt neergesabeld. Onbegrijpelijk