Op een reis van Woodstock naar New Orleans zoekt Anders Osborne naar de vrede. Bijna zeven minuten duurt het titelnummer Peace (Alligator/Munich) waarmee hij het album opent. Je kunt je blijven verbazen over de van soul doordrenkte rootsrock van de in Zweden geboren musicus. Die is zo Amerikaans als wat, maar nooit een simpele doordruk van zijn voorbeelden. Osborne blijft zich ontwikkelen als een oorspronkelijk artiest die graag zijwegen inslaat. Funky en modern op Let It Go, flirtend met reggae op Windows en Sarah Anne. Chaotische no wave met piepende saxofoon is te horen op het van een grungefundament voorziene Five Bullets. Muzikaal uitdagend mag van Osborne, zoveel is zeker. Meer dan eens creëert hij op deze plaat een avontuurlijk muzikaal universum dat lijkt op dat van David Lindley, vooral op die nummers met invloeden uit de Caraïben. Zelfs in de zang is er een overeenkomst tussen Osborne en Lindley.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie