Voordat Doug & Telisha Williams in de huid van The Gun Shy Dogs kropen om hoofdact Rod Picott bij te staan, mochten ze als zijnde The Wild Ponies zo’n dertig minuten als opwarmer fungeren. Het echtpaar uit Nashville met hun roots in Martinsville, Virginia deed dit met verve; ze brachten een handvol songs, ook van het juist verschenen album Things That Used To Shine, waarvan het merendeel direct beklijfde.

Na een korte break: Rod Picott. Al jaren vaste bezoeker van de vaderlandse podia, zo ook van Musemix in Den Haag. Nu in de ‘nieuwe’ locatie, Sociëteit Engels, een venue die zich uitstekend leent voor dergelijke optredens. De sfeer bij de ruim 80 toehoorders zat er dan ook gelijk goed in. Rod Picott kwam ondanks al z’n sores -verbroken relatie, U kent dat wel- van de laatste tijd opvallend losjes over, humorvol ook. Dat zijn humor vaak een cynisch laagje had werd gaandeweg het optreden ook duidelijk. Nagenoeg alle songs van het deze maand te verschijnen album (zijn 8ste) Hang Your Hopes On A Crooked Nail (‘heerlijke’ titel!) gaan namelijk over -U raadt het al- verdriet & hartzeer, kortom: misère…

Voor de opener greep Picott nog even terug naar de titeltrack van z’n voorlaatste schijf Welding Burns (2011), een song over z’n Pa (‘My Father Was A Welder At The Navy Yard..’), om daarna de rest van de avond ietwat vilein neer te zetten als “Welcome at Rod Picott’s Circus of Misery & Heartbreak”, en zo geschiedde…. Song vier was het samen met ex (en nu dus het liefje van ene Jason Isbell) Amanda Shires gepende I Might Be Broken Now. Toevoeging van Picott: “vreemd om een liedje met je ex- geliefde te schrijven; het is zoiets als met een inbreker gaan inbreken in je eigen huis”. Hij kreeg er zijn ‘gehoor’ mee op z’n hand, iets wat gedurende het verdere verloop nog maar nauwelijks wegebde.

Uiteraard ook songs van eerdere albums. Hiervoor putte hij vooral uit tracks van Straydogs (2002), een album waar volgens velen (zo ook Rod zelve) de enige ‘happy song’ uit zijn oeuvre op voorkomt: Angels And Acrobats. Schoolmaatje van weleer Slaid Cleaves werd er ook bijgesleept in een verhaal uit begin jaren ’70 in South Berwick, Maine -het verhaal van hun 1^e ontmoeting in de schoolbus-, dit als opmaat voor een tweetal songs die Slaid en Rod samen schreven: Broke Down en Bring It Home.

In het 2e deel van het optreden zat nog een te verwaarlozen dip, en wel op het moment dat The Gun Shy Dogs even naar de achtergrond werden ‘gedirigeerd’. De drie nummers solo -met o.a. het nieuwe Nobody Knows en ‘ouwetje’ Straydogs– waren zeker de moeite waard, maar toen bleek wèl dat de inbreng van Doug (gitaar) en Telisha (contrabas & backing vocals) absoluut van meerwaarde was. Picott laveerde ontspannen langs z’n nieuwe songs -met You’re Not Missing Anything en het fraaie Dreams als uitschieters- afgewisseld met ‘oud’ werk als Circus Girl en Workshirts And Turpentine.
Na maatje Slaid Cleaves enige weken geleden wist ook Rod Picott Sociëteit Engels voor zich te winnen, te ‘betoveren’. Een mooi, herfstig avondje verpakt met het nodige leed maar toch ook met een knipoog die tot een lach én dus vrolijkheid stemde. Erg geslaagd.

Waar: Sociëteit Engels, Den Haag
Wanneer: 9 oktober 2013
Tekst: Leo Kattestaart
Foto’s: Gineke Schmale en Ton Bongers