Het uit Los Angeles afkomstige Spindrift maakt psychedelische rock voor spaghettiwesterns. Met Ghost Of The West (Tee Pee Records/Bertus) gooien ze een lasso naar alle paaltjes die langs de randen van het genre in de woestijngrond zijn geslagen. Maar in een wilde galop vliegen ze helaas hun doelen voorbij. Oftewel, ze nemen teveel pijlen op de boog. Dat krijg je ervan als je je ten doel stelt om het belangrijkste album in het genre af te leveren. Jammer hoor, want het project begon zo veelbelovend. De band maakte een tour langs meer dan twintig spooksteden in het westen van de Verenigde Staten. Ze traden er op en maakten er field recordings. Helaas kozen ze voor de aanpak om overbekend repertoire nieuw leven in te blazen. Maar te vaak leidt dat op Ghost Of The West tot theatrale ongein. Dat begint direct al met Buffalo Dream van Tex Ritter, dat doet denken aan Dizzy Man’s Band. Cowpoke begint leuk in de stijl van Ennio Morricone, maar als Spindrift er een raar stemmetje tegenaan gooit, haken we af. Cool Water van Bob Nolan is zo’n nummer dat we niet perse nog weer eens hoeven te horen. Te voorspelbaar. Is het helemaal nergens leuk op dit plaatje? Jawel, The Ballad Of Paladin heeft een trompet en hoefgetrappel middels percussie en de Mexicaanse sfeer met castagnetten en een surfgitaar in The Matador & The Fuzz mag er ook zijn. Hangin’ Me Tonight met zware gitaar en verleidelijke vrouwenstemmen klinkt als een girlgroup met steelgitaar ook lekker. Blood On The Saddle is mwah. Het in slechte geluidskwaliteit afgeleverde When I Was A Cowboy is nogal flauw. De kakafonie van onzin haalt niet het niveau van iemand als de Legendary Stardust Cowboy. Het door Johnny Western geschreven Gunfighter doet het met zo’n zware stem, waarna Mudhead een kort instrumentaal nummertje is met zigeunergitaar dat het soort nietszeggende jazz brengt waarin Caro Emerald is gespecialiseerd. Wanderers Of The Wasteland brengt steelgitaar en Paniolos On The Range is met fluit en percussie eerder lounge dan western. Het kloppetieklop van hoefgetrappel op het overbekende Navajo Trail is leuk, maar die vrouwenstemmen zijn zoet als de Anita Kerr Singers. Ghosts Go West is dan weer pure lounge, waarna afgesloten wordt met een punky versie van Ghost Riders In The Sky. Hebben we ook al veel vaker gehoord. Het belangrijkste album voor een spaghetti-western is dit bij lange na niet, daarvoor ontbreekt het aan originaliteit.

In 2008 waren we wel enthousiast over het album The West van Spindrift: Een draaiorgel op een kermis waar de freaks hun kunsten vertonen. Een ver verleden. Dat zijn de eerste indrukken op deze uiterst avontuurlijke trip die de Amerikaanse band Spindrift de titel The West (Beat The World Records) meegaf. Een psychedelische ervaring. En nog heel veel meer. Hoor er niet raar van op als het nummer Frozen Memories begint alsof de Dizzy Man’s Band terug is. Het nummer The New West klinkt moderner, hoewel nog steeds met een voet in het verleden. Want een band als Black Mountain, in die traditie past het nummer namelijk, grijpt toch ook terug op klassieke rock. Ace Coletrane is een kort stukje surf ergens south of the border. The Wind begint met vogelgeluiden en de psychedelische vocalen contrasteren fraai met de bluesy mondharmonica. Excrete From The Collective Subconscious bevindt zich ergens in het niemandsland tussen ELO en Alan Vega, wat inderdaad een behoorlijk onwaarschijnlijke combi is. La Nocha Mas Uscura is een epos met vrouwenzang alsof de Shangri La’s filmmuziek van Ennio Morricone inzingen, waarna het heftiger wordt en het begint te klinken als de fantastische Deense band Helldorado. If You Don’t Like It… (Get The Fuck Out) paart de drums van de Golden Earring aan een rockabillybeat. Met Phil Spector bellengerinkel. Het titelnummer kent zwaar vervormde zang en is pure psychedelica. Het afsluitende Colt’s Crime is een pandemonium met piepende blazers waarna gas terug wordt genomen en spookachtig toetsenwerk en hardrockzang de boventoon voeren. Heb ik de term spaghetti western al laten vallen?