Het liefst zou je de hele tekst van het titelnummer American Ride (Blue Rose/Sonic Rendezvous) willen citeren in dit stukje. Willie Nile geeft een beknopte cultuurgeschiedenis van de Verenigde Staten door wat steden, staten en personen te noemen, waarna je het liefst in die auto uit de jaren vijftig die op de cover staat zou willen springen om het ook allemaal te beleven. Maar eigenlijk is dat helemaal niet nodig. Het kan namelijk ook met deze puike plaat. De beste die Willie Nile heeft afgeleverd sinds zijn debuut uit 1980. Op het titelnummer zingt hij met die merkwaardige intonatie van Bob Dylan. Het daarop volgende If I Ever See The Light is energiek als Bruce Springsteen en Southside Johnny. De toetsen trekken het helemaal die kant op. Nile begint met This Is Our Time de plaat met de snelheid van The Ramones om er op Life On Bleecker Street ook nog wat doo-wop doorheen te gooien. Zo gaat dat de hele plaat door. Sprankelende koortjes, catchy riffs, lekkere hooks, scherpe gitaarsolo’s, geweldige teksten. Dat gitaartje uit God Laughs, hoe kan dat in hemelsnaam? Is Ritchie Valens terug op aarde? En heeft hij – hey, hey, hey – The Ramones meegenomen? American Ride is een plaat om heel blij van te worden. Spring door de huiskamer op een rockabilly-rumble waar Brian Setzer jaloers op zou zijn (Say Hey). Na alle avontuur is het fijn om ook weer thuis te komen: There’s No Place Like Home. Aan alle mensen die dit American Ride nog niet hebben aangeschaft: doe het alsnog.
06/11/2013 Permalink
Leuk!
Hij is deze en volgende maand in Europa, maar nog(?) niet in Nederland & ik zie nog ruimte inde agenda…
06/11/2013 Permalink
Wereldplaat en zelfs de cover van het fabuleuze People who died van Jim Carrol pakt wonderbaarlijk goed uit.